Let's be optimists - Rozdział 13.

Poranne promienie słońca padały prosto na twarz Rose, która marszcząc brwi usiłowała je zignorować. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że nie leżała już na kanapie, tylko jakimś magicznym sposobem przeniosła się do łóżka. Czyżby lunatykowała? - myślała opierając się na łokciu i drugą ręką trąc zaspane oczy, jednak gdy w jej nozdrza uderzył znajomy zapach odwróciła się tak szybko, na ile pozwalało jej nadal osłabione ciało. Obok niej leżał jeszcze śpiący wokalista, który czując na sobie wzrok dziewczyny tylko stęknął pod nosem i nakrył się aż po same uszy.
- Dan? - zmrużyła oczu. Nie była pewna, czy nadal śni, czy z powodu anemii ma jakieś halucynacje, czy też inne cholerstwo.
- Już wstałaś? - mruknął podpierając się rękoma ze słodkim uśmiechem na twarzy.
- Dzień dobry moje gołąbeczki! - do pokoju wparował rozentuzjazmowany kociarz. - Jak się spało? - jego szeroki uśmiech był jeszcze bardziej rażący, niż poranne słońce.
- Krótko, ale nie najgorzej - odparł wokalista szczerząc się do przyjaciela.
- To za kłamstwo - jęknęła i rzuciła w niego poduszką, po czym wzięła drugą i walnęła nią w niebieskookiego mężczyznę, który zdawał się być zadowolony z całej tej sytuacji. - A to za... - walnęła go jeszcze raz, ale tym razem brunet osłonił się ręką. - Za wszystko! - uderzyła ponownie, a w pewnym momencie uśmiech na twarzy zbladł. W chwili, gdy uświadomił sobie, że jeszcze nie tak dawno temu, gdy obrywał z poduszki, to miał się przed czym zasłaniać, bo czasami naprawdę zabolało, lecz tym razem ledwie to poczuł. Zdał sobie sprawę, jak bardzo choroba odbiera jej siły.
- Widzimy się na śniadaniu - oznajmił z uśmiechem na ustach brodacz, odrzucił poduszkę i wyszedł zamykając za sobą jedynie drzwi wejściowe.
- Jesteś zła? - niebieskooki spojrzał na dziewczynę nieco zatroskany, ale napotykając tylko pytający wyraz twarzy dziewczyny mówiący: "A niby o co?" od razu dodał - No wiesz... za to, że Kyle Cię oszukał i że położyłem się obok ciebie.
- Nie, po prostu nie toleruję kłamstwa - przytuliła poduszkę do torsu. - Po za tym wiedziałam, że to twój pokój - wzruszyła ramionami. - Zauważyłam twoją kosmetyczkę w łazience - wyjaśniła. - A co do tego, że położyłeś się obok mnie... cóż nie przeszkadza mi to, a dzięki temu, że mnie przeniosłeś w nocy przez chwilę poczułam się jak dziecko, które zasypia na kanapie, a rano jakimś magicznym sposobem budzi się we słanym łóżku - zaśmiała się pod nosem wspominając czasy, w których udawała, że śpi tylko po to, aby być zanoszoną przez mamę do sypialni. - Znaczy... jeszcze mniejszym dzieckiem - sprostowała uświadamiając sobie, iż dla leżącego obok niej mężczyzny ona nadal nim jest.
- Podoba mi się twój wyraz twarzy - stwierdził wpatrując się w nostalgiczny uśmiech dziewczyny.
- Zboczeniec... - syknęła i uderzyła go poduszą.
- Mówię poważnie - zaśmiał się delikatnie. - Chce abyś opowiedziała mi więcej o swoim "starym życiu" - oparty na łokciu wlepił swoje niebieskie oczy w szczupłą sylwetkę szatynki.
- Coś za coś - uniosła kącik ust w zadziornym uśmieszku. - Ja również chce poznać twoją historię - ułożyła się podobnie do niego.
- Nie ma w niej nic ciekawego - uciekła wzrokiem.
- Pozwól, że ja to stwierdzę - odparła nie dając mu spokoju.
- Miałam małe problemy z zaakceptowaniem swojego wyglądu... to tyle - z niechęcią wspominał swoje nastoletnie lata.
- Myślisz, że nie wiem, że miałeś problem z nadwagą jako nastolatek? - uniosła pytająco brew i widząc zdziwiony wyraz twarzy od razu dodała - Nawet ja korzystam czasami korzystam ze powszechnego źródła wiedzy, jakim jest internet. Można tam znaleźć naprawdę ciekawe rzeczy... - wyjaśniła - ... albo jakieś pierdoły o przeszłości, czy też życiu prywatnym gwiazd. - Nie lubiła portali plotkarskich, ale pewne informacje docierały do niej mimo woli.
- Widziałaś te zdjęcia? - wolał się upewnić.
- Tak, widziałam - odparła, a widząc smutniejący wyraz twarzy przyjaciela lekko się skrzywiła. - Nie ty jeden kiedyś byłeś brzydkim kaczątkiem. Myślisz, że od razu urodziłam się z takim biustem i 172 cm wzrostu? Podpowiem - nie - szatynka była doskonale świadoma tego, iż do brzydkich nie należy, a na obfitość klatki piersiowej nie ma co narzekać. - Co więcej: wyglądałam, jak kościotrup, miałam wyłupiaste, wiecznie podpuchnięte oczy, krzywe zęby i do 15 roku życia byłam płaska, jak deska - na dźwięk ostatnich słów mężczyzna wybuchł śmiechem. - Ty się nie śmiej, bo ja przechodziłam prze to załamanie! Pamiętam, jak jeszcze w pamiętniku pisałam, że chciałabym mieć większe piersi, jak moje koleżanki - próbowała się powstrzymać, ale nie minęła chwila, a przyłączyła się do przyjaciela.
- Nie wiedziałem, że miałaś taki trudny okres w swoim życiu... - mówiąc przez śmiech próbował złapać oddech.
- Widzisz? To dopiero była tragedia... te twoje problemy nijak się do tego mają! - oboje zginali się w pół na łóżku i przewracali na boki. Gdy tylko zdołali opanować napad śmiechu, leżeli i wpatrywali się w siebie nawzajem przez dłuższą chwilę.
- Chyba powinniśmy już iść - zapatrzony w zielone oczy dziewczyny przypomniał sobie, że na dole czeka na nich reszta zespołu. Szatynka skinęła lekko głową i zaczęło się odliczanie: "3... 2... 1..." i oboje jakby na sygnał startu zwlekli się w łóżka i zaczęli ścigać :kto pierwszy do łazienki". Rose już otwierała drzwi, gdy nagle Dan objął ją w pasie jedną ręką, odwrócił się, tak aby oddalić ją jak najbardziej od wejścia i drugą chwycił za klamkę. Stawiając dziewczynę na ziemi momentalnie zamknął za sobą drzwi, po czym rozległ się tylko dźwięk zakluczanego zamka.
- To nie fair! Wyłaź oszuście! - zielonooka waliła pięściami w drzwi śmiejąc się przy tym.
- Wszystkie chwyty dozwolone - zawołał brunet triumfalnym tonem.

Po kilku dłuższych chwilach, które wykorzystali na wygłupianie się w pokoju, biegając po nim, gilgając się, siłując i ubierając w międzyczasie, zeszli na dół. Widok Rose w dresach był dość niecodzienny, ale co miała na siebie ubrać, skoro jej bagaż składał się teraz głownie z sukienek i bluzeczek z dekoltami? Dan wziął z niej przykład nakładając na siebie granatową bluzę z kapturem i dresowe spodenki do kolan.
Zeszli na dół chcąc zjeść śniadanie z przyjaciółmi, ale przechodząc przez próg jadalni dostrzegli, iż przy każdym stole stoi jedynie po cztery krzesła, a członkowie zespołu już kończą swój posiłek. Para spojrzała na siebie, dziewczyna tylko wzruszyła bezradnie ramionami sądząc, iż dzisiaj również siądzie sama do stołu. Mężczyzna zmarszczył brwi jakby czytając jej w myślach i chwycił za rękę prowadząc do osobnego stolika. Odsunął krzesło zachęcając szatynkę do usadowienia się na nim, a sam usiadł naprzeciw niej.
- Wiesz, że mogłeś iść do chłopaków? - zapytała niepewnie.
- I zostawić Cię samą? Nie, dziękuję - odparł lekko się krzywiąc.
- Piętnaście minut rozłąki by nam nie zaszkodziło - wywróciła oczami.
- Może tobie nie, ale mi owszem - uśmiechnął się opierając łokcie o blat, a dziewczyna jedynie pokiwała głową unosząc delikatnie kąciki ust, co kierowane w stronę Dana zawsze oznaczało: "Głupiutki jesteś, wiesz?".
Rozmowę przerwała im kelnerka, która z pytaniem na ustach podeszła do ich stolika. Zanim jednak Rose zdążyła cokolwiek powiedzieć Dan zamówił dla siebie jajecznicę i kubek kawy, a dla zielonookiej 3 kromki ciemnego pieczywa, posmarowane masłem z liściem sałaty, plastrem chudej polędwicy i pomidorem,  do tego szklankę soku pomarańczowego. Szatynka otworzyła szeroko oczy na dźwięk jego słów, a z każdym kolejnym coraz bardziej odbierało jej mowę. Ona sama nie zdążyła jeszcze przestudiować swojej diety, jako dla anemiczki, gdy niebieskooki brunet już miał ją wykutą na pamięć.
- Widzę, że odrobiłeś lekcje... - uniosła brwi nadal nie dowierzając, gdy kelnerka położyła przed nią talerz z jedzeniem.
- Jeśli ty o siebie nie zadbasz, to ja to zrobię - skwitował nabierając pierwszy kęs na widelec.
Konsumowali w ciszy, ale gdy tylko posiłki znikły z ich talerzy wznowili rozmowę, którą mogli ciągnąć w nieskończoność. Zawsze rozmawiało im się miło, ale tym razem, to już była lekka przesada. Oboje mieli tyle sobie do powiedzenia nawzajem. Nie widzieli się kilka dni, a wydawało się im jakby minęły lata.
- A właśnie. Prawie bym zapomniał... - zaczął szukać czegoś na dnie kieszeni i na widok Rose unoszącej pytająco brew dodał - Myślałaś, że jak roztrzaskasz sobie telefon, to się ode mnie uwolnisz? - uniósł kąciki ust w zadziornym uśmieszku.
- O nie... - dziewczyna już wiedziała co niebieskooki chował w kieszeni.
- O tak - dumny z siebie położył przed nią białego iPhona 5.
- Chyba żartujesz... - otworzyła szeroko oczy, a patrząc na wokalistę od razu znała odpowiedź. - Nie mogę...
- "Nie mogę tego przyjąć..." - przerwał jej w pół zdania parodiując jej wypowiedź, której się domyślał. -  Wiem i nie przyjmuje takiej odpowiedzi. Wybierz tym razem inną "opcję".
- A jakie mi pozostały? - spytała z jeszcze nikłym cieniem nadziei w oczach.
- "Tak, przyjmę" albo "Tak, przyjmę z wielką chęcią" - wybieraj - oparł się na krześle stukając opuszkami palców o blat. Dziewczyna westchnęła głęboko i klękając na siedzisku zawisła nad stołem.
- Dziękuję - podpierając się jedną ręką, drugą musnęła policzek mężczyzny i ucałowała go z szeptem na ustach. Gdy tylko trochę się od niego odsunęła zauważyła na jego twarzy zdziwienie. - Coś nie tak? - zapytała niepewnie. Sala była pusta, byli tu tylko oni, nawet obsługa poszła na przerwę, więc reakcja przyjaciela zbiła ją z tropu.
- Nie, tylko... - to był pierwszy raz kiedy dziewczyna wykonała krok ku niemu. Nigdy nie całowała go w policzek, czy też choćby przytulała... zawsze on to robił, więc było to dla niego nie lada zaskoczeniem - czymś w rodzaju miłej niespodzianki. Widząc słodki uśmiech na twarzy Rose pożądanie wzięło nad nim górę i odsunęło te wszystkie brednie od przyjaźni na bok. Wokalista zaczął się do niej powoli zbliżać przechylając nieco głowę w prawo, aby ją pocałować.
- Ja to mam wyczucie czasu! - Kyle śpiewnym głosem przywitał przyjaciół. - I jak się bawią moje gołąbeczki? - dosiadł się do zdezorientowanej pary.
- Właśnie się zbierałam - z lekkim uśmieszkiem na ustach zielonooka odsunęła się od wokalisty i zeszła z krzesła. - Lecę się spakować - rzuciła tylko i poszła do pokoju, a chłopcy odprowadzi ją wzrokiem. Gdy tylko Rose zniknęła z ich pola widzenia Dan spojrzał na brodacza z wyrazem twarzy, który mówił sam za siebie: "Masz 5 sekund... radzę uciekać".




Jeszcze tylko troszkę i dobiję do 1000 wyświetleń...
Czekam na tą chwilę od dnia narodzin *^*
Już się nie mogę doczekać...
Mam nadzieję, że sprawicie mi tą przyjemność i dobijecie,
do tej magicznej liczby :D
Przy okazji:
Co sądzicie o nowym rozdziale?
Podoba się? Nie za krótki?
Piszcie w komentarzach ;)