Let's be optimists - Rozdział 20.

Zamykając za sobą cicho drzwi sypialni zielonooka westchnęła głęboko. W jej głowie kotłowało się miliony myśli i czarnych scenariuszy dnia jutrzejszego i reszty jej życia, jeśli Smith przegra zakład. Mogła tego nie mówić. A co jeśli naprawdę nie będzie nic pamiętał? Co jeśli będą musieli się rozstać na zawsze? - myślała stukając się w głowę i warcząc pod nosem "głupia, głupia". Niestety, ale czasami pozwalała się ponieść emocją, co później skutkowało żałowaniem każdego wypowiedzianego słowa.
Biorąc jeszcze jeden głęboki oddech pozwoliła odpocząć głowie i skierowała się wolnym krokiem do łóżka, w którym leżał już brodacz. Po drodze zrzuciła z siebie ubrania i nałożyła wiszącą na krześle czarną koszulkę Racing Heart Dana, którą już jakiś czas temu u niej zostawił. Miała zamiar mu ją zwrócić, ale po ich rozstaniu jakoś nie było ku temu okazji, a przesiąknięty zapachem wokalisty t-shirt był dla Rose idealną koszulą nocną.
Siadając na krawędzi materaca pogładziła dłonią delikatną fakturę materiału pościeli i ostrożnie wsunęła się pod kołdrę, tak aby nie obudzić leżącego obok muzyka.
- Opowiadaj - ciemnooki momentalnie znalazł się nad nią równocześnie ją unieruchamiając.
- Kyle? - otworzyła szeroko oczy.
- Co się stało, że jesteś taka przygnębiona, co? - wypytywał ciekawski przyjaciel.
- Nic - syknęła. - A teraz ze mnie złaź - wiercąc się próbowała oswobodzić chociaż ręce.
- Uważaj, bo ci uwierzę - mruknął z dezaprobatą. - Twoje smutne oczka mówią same za siebie, a ponoć oczy są zwierciadłem duszy skarbie - dodał.
- Moje oczy kłamią. Serio. Znam je całe życie i jeszcze nie widziałam większych łgarzy - stwierdziła pół żartem, pół serio.
- Oczywiście - mruknął sarkastycznie. - A może mógłbym Cię jakoś pocieszyć? - z zachęcającym uśmieszkiem wisiał nad szatynką.
- Wybacz, ale nie jesteś w moim typie - stwierdziła wzruszając obojętnie ramionami.
- Wiedziałem... - burknął żartobliwie udając niezadowolonego i wrócił za swoje miejsce. Poważniejąc przez chwilę rozmawiali jeszcze o tym co stało się kilka minut temu w pokoju obok i poszli spać.


Przez chrapanie brodacza dziewczyna nie zmrużyła oka przez całą noc. Teraz, gdy wreszcie ucichły dochodziła godzina dziewiąta rano, więc nie mogła sobie pozwolić na zapadnięcie w głęboki sen, i mimo iż jej ciało powoli odmawiało posłuszeństwa wstała z łóżka i przebrała się w to co jako pierwsze wyciągnęła z walizki, czyli czarną, luźną bokserkę z zamkiem z przodu przechodzącym przez mniej więcej jedną trzecią długości bluzki i obcisłe jeansy. Strój może i mało adekwatny do tego co działo się za oknem, ale szatynka na prawdę nie miała siły przekopywać się przez zawartość swojej pancernej walizki.
Wisząc nad umywalka w łazience szczotkowała leniwie zęby przyglądając się z niesmakiem swojej twarzy. Włosy w artystycznym nieładzie, wory po oczami i delikatnie zapadnięte policzki. Wyglądała, jakby nie przespała więcej, niż tylko jedną noc, co było prawdą. Od czasu rozstania z chłopakami z zespołu miała niemałe kłopoty ze snem, i gdy już wreszcie myślała, że chociaż dzisiaj będzie dane jej choć na chwilę zmrużyć oko musiała wylądować w jednym łóżku z zawodowym chrapaczem...
Z przyzwyczajenia weszła do dużego pokoju ze szczoteczką w ustach. Stojąc w drzwiach zauważyła opartego o stół wokalistę trzymającego w ręku kubek świeżo zaparzonej kawy. Jego zarost już powoli wymykał mu się spod kontroli, a oczy kryjące się za szkłami okularów wydawały się być prawie tak samo zmęczone, jak oczy nastolatki.
- Dzień dobry - powiedział wlepiając niebieskie oczy w szczupłą sylwetkę szatynki.
- Śnień dopry - odparła niewyraźnie ze szczoteczką w ustach zaczęła kierować się do lodówki.
- Jak się spało? - cały czas wodził za nią wzrokiem.
- Szczerze? Jeszcze nigdy się tak nie wyspałam - wyciągając sok pomarańczowy i zamknęła białe drzwi biodrem.
- Śpię z Kylem częściej, niż ty, więc wiem jak wspaniałe koncerty daje nocą - uniósł kącik ust w delikatnym uśmiechu.
- Dan... - zaczęła niepewnie. - Chyba będziemy musieli się pożegnać - stwierdziła przypominając sobie warunki wczorajszego zakładu.
- Dlaczego? Wychodzisz gdzieś? - zmarszczył brwi zastanawiając się o co może chodzić dziewczynie.
- Można tak powiedzieć - okrążyła i z bólem w sercu spojrzała na bruneta wpatrującego się w jej piękne, duże, zielone oczy. Żegnając się już z resztkami nadziei, że wokalista pamięta cokolwiek z ubiegłej nocy minęła go i zaczęła kierować się do sypialni, aby spakować resztę swoich rzeczy i wyjść. Na zawsze.
- Jeśli idziesz szukać "swojego miejsca", to zapewniam Cię, że tam go nie znajdziesz - zawołał za szatynką, która stanęła w półkroku nie dowierzając w to co słyszy. Odwróciła się momentalnie z radością w sercu, której nie dała po sobie poznać.
- Doprawdy? Dlaczego? - założyła ręce na piersi i z lekko zadziornym uśmieszkiem zaczęła zbliżać się powoli do Smitha.
- Ponieważ twoje miejsce jest między moim prawym, a lewym ramieniem - odpowiedział, gdy już siedemnastolatka stała tak blisko, że ich palce u stóp praktycznie się ze sobą stykały. Dziewczyna rozchyliła lekko wargi z niedowierzaniem, a oczy zeszkliły dzięki czemu błyszczały jeszcze bardziej, niż zazwyczaj. Myślała, że się przesłyszała, ale to co własnie powiedział brunet wprawiło jej serce w rytm jakiego jeszcze nie znała. Wraz z każdym ubywającym między nimi centymetrem biło coraz szybciej. - Rose... - zaczął cicho nachylając się nad nią coraz bardziej. - Ko...
- Dzień dobry! - do pokoju wparował rozpierany energią brodacz. - Co dziś na śniadanie? - zapytał rozglądając się po kuchni w poszukiwaniu czegokolwiek do jedzenia.
- Kyle... - wokalista przecedził przez zęby wbijając w przyjaciela wściekłe niebieskie oczy, co mogło oznaczać tylko jedno: albo opuści to pomieszczenie dobrowolnie w ciągu dwóch sekund, albo Dan osobiście mu w tym pomoże. Tylko, że w tym drugim przypadku droga wyjściową nie były by drzwi, a raczej okno...






Wybaczcie, że dzisiejszy rozdział jest taki krótki...
ale tak bardzo podobało mi się zakończenie,
że nie mogłam tego tak po prostu zepsuć
dopisując drugą część rozdziału...
Wybaczcie ;-;
Mam nadzieję, że rozdział się wam spodobał
i przy okazji nie udusicie Kyla za jego boskie wyczucie czasu...
Czekam na wasze opinie :)