Let's be optimists - Rozdział 21.

-Umieram z głodu - mruknął brodacz rozglądając się po kuchni.
- Na mnie nie patrz - dziewczyna uniosła ręce w obronnym geście trzymając w jednej z nich butelkę soku pomarańczowego. - Moje umiejętności kulinarne kończą się na dolaniu mleka do płatków - uprzedziła.
- To co ty jadasz na co dzień? - Dan zmarszczył brwi wpatrując się w szatynkę. Wiedział o tym, że jej anemia wiąże się z koniecznością utrzymywania odpowiedniej diety, która nie streszczała się do płatków z mlekiem.
- Mc Donald jest wszędzie - wzruszyła obojętnie ramionami, co oczywiście rozzłościło wokalistę i sprowokowało do prawienia jej kolejnych kazań, gdy w samą porę odezwał się Kyle:
- No to wy tu sobie gruchajcie, a ja skoczę po coś do żarcia - westchnął ciężko, po czym wyszedł zamykając za sobą drzwi. Przez chwilę para przypatrywała się miejscu, w którym kilka sekund temu zniknął ich przyjaciel, po czym zupełnie przypadkowo przenieśli wzrok na siebie nawzajem.
- Wiesz, że to nie odpowiedzialne? - zapytał brunet próbujący wyglądać na spokojniejszego, niż był w rzeczywistości.
- Nie jestem głupia - spojrzała na niego lekko poirytowana. - Jestem w pełni świadoma swojego stanu zdrowia i nie musisz mi na każdym kroku o tym przypominać - podeszła do zlewu pełnego brudnych naczyń od wczoraj, odkręciła kran i chwyciła za gąbkę.
- Więc dlaczego mimo tego zachowujesz się tak lekkomyślnie? - oparł się o blat stołu i skrzyżował ręce na piersi obserwując dokładnie każdy ruch zielonookiej. - Nie powinnaś tak się zaniedbywać. Musisz zacząć dbać o siebie, odżywiać się prawidłowo, więcej sypiać... - wywody Smitha zostały zagłuszone przez dźwięki dochodzące z radia. Próbował je przekrzyczeć, ale Rose z zadowoleniem w miarę wzmacniającego się tonu mężczyzny podkręcała ilość decybeli wydobywających się z głośników. Koniec końców Dan westchnął zrezygnowany i wywiesił białą flagę.
Dziewczyna zaczęła ruszać się rytm muzyki i śpiewać na całe gardło. I tak nie było jej słychać, więc co jej szkodziło? W radiu rozbrzmiewały słowa piosenki podbijającej jeszcze niedawno szczyty list przebojów. "Shake it Off" wprawiało w radosne podrygi nie tylko nastolatkę, ale również wszystkie meble znajdujące się w pomieszczeniu.
Mężczyzna wpatrywał się w tańczącą przyjaciółkę śmiejąc się pod nosem. Jej ruchy nie wyglądały komicznie, ale to wcale nie oznaczało, że wijąca się przy zlewie szatynka była dla niego codzienną rutyną.
- 'Cause the players gonna play, play, play, play, play
And the haters gonna hate, hate, hate, hate, hate
Baby I'm just gonna shake, shake, shake, shake, shake
I Shake it off, I shake it off - odwróciła się do niego i śpiewała wesoło kołysząc głową na lewo i prawo. Jej uśmiech mówił sam za siebie. Tą piosenką chciała mu definitywnie powiedzieć, że nie obchodzi ją jego zdanie na temat jej sposobu życia i nie zmieni go tylko dlatego, że jakaś pieprzona choroba próbuje jej to utrudnić. - Heart-breakers gonna break, break, break, break, break - kołysząc biodrami schodziła coraz niżej opierając się o zlew. - And the fakers gonna fake, fake, fake, fake, fake
Baby, I'm just gonna shake, shake, shake, shake, shake
I shake it off, I shake it off - za każdym razem gdy powtarzała ten wers mężczyzna nie mógł powstrzymać uśmiechu. Ruchy dziewczyny były zmysłowe i normalny facet pewnie by się napalił dostając taki pokaz, ale Dan nie jest normalny... On wolał po prostu przyglądać się szatynce i temu, jak pierwszy raz od naprawdę długiego czasu może zobaczyć szczery uśmiech na jej twarzy.
Gdy piosenka się skończyła oboje wpatrywali się w siebie nawzajem śmiejąc się pod nosem. Nie minęło pół minuty, a zaczęła się kolejna. Z głośników wydobywały się dźwięki "Stay High", której słowa nie miały większego znaczenia dla pary przyjaciół, która po prostu zbliżała się powoli do siebie z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Zatańczysz ze mną? - uwiesiła się na szyi niebieskookiego i przygryzła lekko wargę próbując jakoś przestać się szczerzyć, jak dziecko.
- Jestem fatalnym tancerzem - nie będąc lepszym zaśmiał się pod nosem.
- Wiem - odparła chichocząc.
- To może ty potańczysz wokół mnie, a ja po prostu będę stał i ładnie wyglądał? - zapytał pół żartem unosząc brew.
- Chyba tylko stał... - skwitowała udając powagę, co oczywiście szybko przerodziło się w śmiech obojga. Brunet położył dłonie na biodrach nastolatki i lekko nimi zakołysał. Dziewczyna nie miała problemu z "oddaniem się" partnerowi i po prostu pozwoliła sobą prowadzić. W rytm muzyki zaczęli tańczyć, tak jak tamtej nocy w klubie przy piosence Frank'a Ocean'a. Śmiejąc się i wygłupiając przetańczyli tak kilka piosenek zapominając zupełnie o tym, że własnie tańczą w kuchni.
Muzyka wydawała się cichnąć, a jedynym co wybijało rytm były ich mocno bijące serca i powolne, głębokie oddechy. Ta chwila, gdy cały otaczający Cię świat zanika, a osoba stojąca przed tobą jest twoim całym światem... na pewno można by ją zaliczyć do wyjątkowych. Smith chciał wykorzystać magię tych kilku dłuższych minut i zebrał się w sobie, aby powtórzyć swoje wyznanie:
- Rose... - zaczął cicho pochylony nad jej odsłoniętym obojczykiem. - Wracając do tego, co chciałem Ci powiedzieć wcześniej...
- Nie mów - przerwała mu bez zawahania. - Wiem co chcesz powiedzieć  i nie chce tego usłyszeć - dodała odsuwając się lekko.
- Ale... - zmarszczył brwi nie rozumiejąc o co jej chodzi.
- Nie Dan - odparła mocniej podchodząc do zlewu i wyłączając radio.
- Rose - upomniał się o prawo do głosu. Dlaczego nie pozwalała mu dojść do słowa?
- Powiedziałam "NIE" - warknęła trochę zbyt ostro odwracając się do przyjaciela.
- Dlaczego? - podobnie mocnym tonem, co ona, domagał się wyjaśnień.
- Nie ważne - syknęła i zanim zdążyła dodać jakiś złośliwy komentarz, który już jej się cisnął na usta do pokoju wkroczył Kyle.
- Wróciłem! - oznajmił śpiewnym głosem otwierając drzwi z przysłowiowego "buta".
- Doskonałe wyczucie czasu - pochwaliła brodacza krzyżując ręce na piersiach.
- Dziękuję. Nareszcie ktoś to docenił - położył na stole siatki z styropianowymi opakowaniami, w których kryło się ich długo wyczekiwane śniadanie.
- Mniejsza - przecedził przez zęby wokalista kończąc wcześniejszą sprzeczkę z Rose. - Spójrz na to - wyciągając z kieszeni kurtki kilka pomiętych kartek rzucił je na blat stołu. Dziewczyna zmarszczyła brwi spoglądając to raz na niebieskookiego, to raz na coś co przypominało fragmenty powyrywane z gazet. Podeszła do stołu i ujęła w dłonie pogniecione skrawki papiery prostując je w miarę możliwości. To co się na nich znajdowało wprawiło siedemnastolatkę w osłupienie. Wlepiła zielone oczy w zdjęcia, na których znajdywała się ona. Rozalia Anna Król, skromna nastolatka pochodząca z jakże pięknego kraju, jakim jest Polska. Ale dlaczego? Ogromne zagłówki szybko odpowiedziały jej na to pytanie:

DAN SMITH ROMANSUJE Z FANKĄ?

KIM JEST DZIEWCZYNA Z KONCERTU?

DZIEWCZYNA SMITHA GRA NA ULICACH!

      PIĘCIOKĄT MIŁOSNY!
MIĘDZY CHŁOPAKAMI Z BASTILLE STAJE ZIELONOOKA PIĘKNOŚĆ!
        CZY TO OZNACZA ROZPAD ZESPOŁU?!

- Co to ma znaczyć?! - jęknęła nie dowierzając. - Jaki pięciokąt do cholery?! - skrzywiła się zniesmaczona Wiedzieli nawet o tym, że gra na ulicy... Śledzili ją, czy jak?!
- To co widzisz. Raz wyskoczyłaś na widownię, a tabloidy znalazły temat do plotek - wokalista wzruszył obojętnie ramionami.
- Ale to nie moja wina - przecież nie była jedyną na widowni... setki innych dziewczyn piszczały na widok chłopaków i spotykały się z nimi po koncertach, więc dlaczego ona?
- Oczywiście, że nie twoja - poparł ją kociarz. - Tylko tego napalonego debila, który musiał się na Ciebie gapić, jak opętany - wyjaśnił cedząc przez zęby.
- Hej, nie zwalaj wszystkiego na mnie - niebieskooki nie miał zamiaru, tak po prostu wziąć na siebie całą winę.
- A na kogo niby? To tobie zachciało się tej cholernej piosenki i to ty nie mogłeś od niej oderwać wzroku - no i kłótnia się zaczęła... Ostra wymiana zdań i argumentów między przyjaciółmi trwała dopóki Rose nie odważyła się wkroczyć.
- Przestańcie! - czyżby deja vu? Chyba już kiedyś podobna sytuacja miała miejsce... i wtedy również głównym powodem ich kłótni była ona... - Może zamiast się kłócić wymyślilibyście jakiś zbawienny plan, jak to wszystko odkręcić - warknęła, po czym wzięła głęboki oddech i dodała - Przepraszam... to moja wina...- przyznała. Opierając się o zlew objęła się ramionami. Nie wiedziała co robić. Nigdy nie chciała wykorzystywać Dana, czy też żerować na jego karierze, a teraz wszystkie jej obawy nagle stały się prawdą. Co na to Kyle? Przecież to on ostrzegał wszystkich przed tym, co właśnie się stało... Czy będzie musiała rozstać się z chłopakami? - myślała wbijając sobie paznokcie w ramiona.
- Daj spokój - westchnął brodacz zbliżając się do nastolatki. - To nie twoja wina - gładząc delikatnie jej policzek uśmiechnął się mając nadzieję, że podniesie ją to jakoś na duchu. Nie chciał, aby się załamała przez taką błahostkę, a już tym bardziej, żeby myślała, że może się od niej odwrócić. Za długo i za dobrze już ją znał, aby posądzać ją o wykorzystywanie ich dla własnych korzyści. Nie była takim typem osoby, po za tym traktował ją jak siostrę, więc i tego typu przewinienia byłby jej w stenie wybaczyć.
- Dokładnie - Dan zgodził się z przedmówcą. - Po za tym mam plan - dumny z siebie oparł się o blat stołu. - Zabieramy Cię na czerwony dywan - oznajmił.
- Chyba zwariowałeś - oniemiała dziewczyna rozchyliła usta ze zdziwienia.
- I tak nie masz wyjścia - z zadowoleniem wymalowanym na twarzy wzruszył ramionami.
- Słucham? - marszcząc brwi wlepiła pytające spojrzenie w przyjaciela.
- Jesteś mi winna "życzenie" - przypomniał krzyżując ramiona na piersi.
- Ty idioto! - jęknął brodacz. - Miałeś prosić o wybaczenie, a nie zaciągać ją siłą przed kamery - dopiero po chwili zorientował się co właśnie wypaplał i szybko zamknął usta z miną mówiącą "o cholera...".
- Czy ja o czymś nie wiem? - przyszpiliła obu podejrzliwym spojrzeniem.





No i jest. W końcu nowy rozdział!
Jeśli gdzieniegdzie znajdziecie literówki, to bardzo przepraszam,
ale autokorekta się zbuntowała,
a mi czasami się zdarza coś przeoczyć...
Mam nadzieję, że rozdział i taniec Rose się wam spodobał.
Dan też się trochę poruszał, więc nie powinno być tak źle,
a Kyle chociaż raz wykorzystał swój dar idealnego
wyczucia czasu w odpowiedniej chwili!
Więc... co myślicie?
Napiszcie w komentarzach ;)