Let's be optimists - Rozdział 19.

- Więc... co tym razem? - siedząc przy barze wąsacz próbował wyciągnąć od przyjaciela, jak najwięcej informacji.
- Alice... - wymamrotał brunet wychylając kolejny kieliszek.
- Cooo?! Ta delikatna blondyneczka? - z lekkim niedowierzaniem brodacz otworzył szeroko ciemne oczy. - I co z nią? - dopytywał się dalej.
- Nic, po prostu dała mi do zrozumienia, że już nie mam na co liczyć... - na blacie stało już kilka pustych kieliszków, a Dan najwidoczniej jeszcze nie miał dość. Nie był osobą o mocnej głowie, a topienie smutków w alkoholu niestety weszło mu w nawyk.
- I co z tego? -zdezorientowany kociarz uniósł pytająco brew. Przecież zerwali ze sobą już jakiś czas temu, więc dlaczego miałby teraz tego żałować?
- Jak to co? Ja wciąż ją kocham Kyle... - przeczesując palcami włosy oparł się na łokciach o blat.
- Pierdolenie - syknął. - Nagle Ci się o niej przypomniało, tylko dlatego, że ja zobaczyłeś - wyjaśnił oburzony. - Ja wiem, że Alice jest śliczna, ale to nie powód, aby rzucać wszystko i prosić o wybaczenie. I tak trochę już na to za późno kochasiu - zachowanie przyjaciela najwidoczniej nie spodobało się ciemnookiemu. - Mam Ci przypomnieć dla kogo wsiadłeś w samochód i jak opętany gnałeś przez autostrady? Tak właściwie... to gdzie jest Różyczka?
- Nie mam pojęcia... - wymamrotał już chwiejący się na stołku wokalista. - Ostatnio ją widziałem pod komisariatem...
- Tylko mi nie mów, że olałeś ja dla tej blondynki... - doskonale znał odpowiedź, ale błagał w myślach, aby tym razem się mylił.
- Tak, a co? - pijany Dan powiedział to tak obojętnie, że całkowicie wyprowadził tym jeszcze trzeźwego przyjaciela z równowagi.
- TY IDIOTO! - wrzasnął brodacz skupiając tym samym na sobie uwagę całego lokalu.

Lampy na ulicach powoli przygadały, a światła w mieszkaniach już dawno umarły śmiercią naturalną. Całe miasto pogrążyło się w głębokim śnie, tylko w jednym pokoju ktoś nadal stawiał kroki na trzeszczących ze starości panelach. Rose nie mogła zasnąć i krążyła po pomieszczaniu kipiąc gniewem. Jak on mógł ją tak potraktować? No dobra... ona też nie zawsze była wobec niego fair, ale żeby w taki sposób całkowicie zignorować jej istnienie? Tym razem naprawdę przesadził... - myślała wściekła nastolatka, która trzymając w ręku telefon zastanawiała się, czy nie zadzwonić do wokalisty i nie wykrzyczeć mu tego prosto w słuchawkę. Jednak zanim zdążyła podjąć jakąkolwiek decyzje w tej sprawie w pokoju rozbrzmiał dzwonek. Zaskoczona dziewczyna o mało nie upuściła przez to telefonu i nie zerkając nawet na ekran szybko odebrała, aby narastający dźwięk melodii nie obudził właścicieli domu.
- Różyczka? - w słuchawce odezwał się głos członka zespołu.
- Kyle? - spytała nieco ściszonym głosem i zmarszczyła brwi zastanawiając się, po co kociarz mógłby dzwonić o tak później porze.
- Kochanie! - ucieszył się na dźwięk głosu przyjaciółki. - Przygarnęłabyś nas? Trochę się zasiedzieliśmy w barze i tak jakoś nie zdążyliśmy zarezerwować sobie żadnego pokoju... a nasz van jest za mały, aby pomieścił całą naszą czwórkę - mówił błagalnym tonem, jakiego siedemnastolatka jeszcze nigdy nie słyszała w jego wykonaniu.
- Gdzie jesteście? - zapytała spoglądając przez okno.
- Strzelam, że w Meksyku, ale pewności nie mam...


- Wyjaśnisz mi, jak mogłeś dopuścić, aby doprowadził się do takiego stanu? - syknęła pomagając brodaczowi wprowadzić pijanego Dana do pokoju. Mężczyzna już nawet nie szedł o własnych siłach, po prostu pozwalał przyjaciołom wciągnąć przez drzwi.
- Nie moja wina, że zatapia smutki w alkoholu - stwierdził kładąc wokalistę na kanapie. - No dobra... a gdzie ja mogę spać?
- Na podłodze - zirytowana całą tą sytuacją najchętniej kazałaby obojgu spać na tarasie, ale widząc minę zbitego szczeniaka w wykonaniu wąsacza nie potrafiła wyładować na nim frustracji. - Idź do sypialni - westchnęła wskazując skinieniem głowy drzwi po prawej stronie pokoju. - Jeśli nie masz nic przeciwko, to później do ciebie dołączę.
- Chętnie się z tobą prześpię - uśmiechnął się zadowolony. - Ale dlaczego "później"? - uniósł pytająco brew.
- Zostanę z nim dopóki nie zaśnie - wpatrywała się w przyjaciela, który zwieszając głowę z kanapy próbował nie zwymiotować.
- No to życzę miłej zabawy - widząc w jakim stanie znajduje się niebieskooki nie zazdrościł dziewczynie zajmowania się pijanym wokalistą. - Dobranoc Różyczko- ucałował szatynkę w policzek i zamknął za sobą drzwi sypialni.
- Rose, przynieś miskę...- tymczasem bruneta czekało niechciane przeczyszczenie żołądka.

- Już Ci lepiej? - zapytała nieco troskliwym tonem, którego nie chciała okazywać. Mężczyzna miał ułożoną głowę na jej udach i pozwalał, aby dziewczyna przeczesywała palcami jego włosy. Uwielbiał to uczucie jej bliskości. Wtedy mógł być sobą, nie mówić nic, a być zrozumianym lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej, przez kogokolwiek innego. W odpowiedzi na jej pytanie jedynie mruknął twierdząco. - No to przyniosę Ci jeszcze miskę w razie czego i... - zanim zdążyła dokończyć niebieskooki przerwał jej chowając twarz w jej brzuchu i obejmując ja na plecach.
- Nie idź jeszcze - jego głos został stłumiony przez luźny, miętowy sweter, który szatynka musiała ubrać, po tym, jak wokalista na nią zwymiotował.
- Dan... - zaczęła nie musząc kończyć, bo on doskonale wiedział co miała na myśli. Nie mogła z nim tak siedzieć do rana. Oboje byli zmęczeni, a po tym jak przyjaciel ją dzisiaj potraktował (nie, nie chodzi mi o "użycie" jej w charakterze ręcznika) miał szczęście, że zielonooka w ogóle miała jakąkolwiek ochotę z przebywać w jego towarzystwie.
- Przepraszam - jęknął. - Już nigdy więcej tego nie zrobię. Obiecuję! - porównanie zachowania bruneta w tej chwili do zachowania pięcioletniego dziecka byłoby jak najbardziej na miejscu... - Od teraz liczysz się tylko ty - dodał wtulając się w nią jeszcze bardziej.
- Przestań... - zakłopotana kwestią Dana, chciała jak najszybciej położyć się do łóżka po wyczerpującym dniu.
- Wiedziałem... Nie ko... - zanim zdążył dokończyć Rose od razu się wtrąciła.
- Dobrze wiesz, że Cię kocham - doskonale wiedziała, co chciał powiedzieć jej przyjaciel.
- A wyjdziesz za mnie? - przewrócił się na plecy i wlepił zmęczone, niebieskie oczy w nastolatkę.
- Nie - przestała go głaskać i starała się unikać jego spojrzenia.
- Dlaczego? Przecież mówiłaś, że mnie kochasz - zmarszczył brwi, co w jego obecnym stanie nieważkości wyglądało nieco komicznie.
- To inny rodzaj miłości Dan - odgarniając mu z czoła zbłąkany kosmyk włosów próbowała powstrzymać uśmiech - Kocham Cię, ale jak brata...
- A może ja popierasz związki kazirodcze? - uniósł pytająco brew wywołując tym samym ten delikatny uśmiech na twarzy dziewczyny, który mówił: "głupiutkiś".
- Współczuję twojej siostrze - zaśmiała się pod nosem.
- Ja nie żartuję! - jęknął trochę za głośno przez co szatynka przyłożyła delikatnie palec wskazujący do ust. - Potrzebuję uczucia... - dodał już ściszonym głosem.
- I dlatego szukasz go u pierwszej lepszej dziewczyny? - dziewczyna uniosła pytająco brew.
- Nie u pierwszej lepszej... U ciebie - mruknął. - Tylko ty mi możesz dać to czego tak na prawdę potrzebuję - uniósł powoli rękę i delikatnie musnął palcami policzek zielonookiej.
- Co masz na myśli? - dopytywała się w przekonaniu, że mężczyzna po prostu bredzi po pijaku.
- Coś czego jeszcze nigdy nie zaznałem - miłość - wyjaśnił patrząc jej głęboko w oczy.
- Pieprzysz głupoty - syknęła odtrącając rękę przyjaciela. - Nawet nie wiesz ile miłości w życiu dostałeś, ile czułości doznałeś - mówiła, a brunet z każdym słowem coraz bardziej marszczył brwi nie rozumiejąc ani słowa. - Ubzdurałeś sobie, że potrzebujesz miłości... Ty po prostu dawno nie uwolniłeś swojego pokładu genetycznego - zanim niebieskooki zdążył zaprotestować, siedemnastolatka kontynuowała swoje wywody. - Nie myl miłości z seksem. Zwłaszcza z tym, który ładniej się nazywa: "przygodą na jedną noc". Miłość jest czymś co dostajesz w chwili narodzin. Obdarzają Cię nią rodzice i choćby cały świat Cię nienawidził, to oni i tak nadal będą Cię kochać. Możesz mieć setki wrogów, lecz oni zawsze będą stali za tobą murem. Nawet jeśli będziesz ich przeklinał i robił wszystko aby Cię znienawidzili, to oni nadal nie przestaną Cię kochać. Dają Ci pewność, że możesz iść przez życie z podniesioną głową, bo zawsze będziesz mieć to co najważniejsze - ludzi, którzy Cię kochają. I choćby cały wszechświat Cię zniszczył, to możesz wrócić do domu, zregenerować siły i stanąć ponownie do walki z tą pewnością, że masz swoje miejsce na świecie, że zawsze możesz wrócić do "domu" - chaotyczny, ale szczery monolog dziewczyny otworzył wokaliście oczy. Pomógł mu inaczej spojrzeć na pojęcie miłości, a także miejsca, którym jest dom. Nie jest ono budynkiem, czy pomieszczeniem. To po prostu miejsce, do którego zawsze możesz i chcesz wrócić nawet z najtrudniejszych chwilach swojego życia.
- A jeśli ktoś nie ma rodziców? - alkohol usunął wszelkie hamulce mężczyzny, przez co zapytał o to, o co nigdy nie chciał, a może i nawet nie powinien.
- Żyje w ciągłej niepewności... - zielone oczy nastolatki posmutniały. - Włóczy się po świecie w poszukiwaniu miłości i miejsca, które będzie mogło nazwać domem, swojego miejsca na świecie - marszcząc brwi próbowała powstrzymać wracające wspomnienia. - Ale po co ja Ci to mówię? Jutro i tak nie będziesz niczego pamiętał - wstała strącając ze swoich ud głowę przyjaciela.
- Założymy się? - unosząc pytająco brew na twarz bruneta wstąpił nikły uśmieszek.
- Zgoda - nastolatka miała słabość do wyzwań, czy zakładów, więc jej reakcja była wręcz mechaniczna.
- Jeśli wygram spełnisz jedno moje życzenie  - pomimo nietrzeźwości niebieskooki pamiętał, aby przed zakładem podać warunki "umowy".
- A jeśli ja wygram.. - oparła się w zamyśleniu o blat stołu w kuchni, która była połączona z salonem. - Znikasz raz na zawsze z mojego życia - nie żartowała. Zakładając ręce na piersi mówiła bardzo poważnym tonem.
- Zgoda - muzyk wzruszył obojętnie ramionami i ułożył się wygodniej na kanapie.
- Jesteś pewien? - nie mogła uwierzyć, że jej najlepszy przyjaciel tak lekko to znosi. - Znikasz z mojego życia NA ZAWSZE. Już nigdy mnie nie dotkniesz, nie zamienisz ze mną słowa, nawet mnie nie spotkasz, a jeśli już, to odwrócisz się i pójdziesz w przeciwną stronę - wyjaśniła.
- Wiem - spojrzał na szatynkę tym razem poważniejąc.
- I mimo to chcesz się zakładać? - uniosła pytająco brew.
- Tak, chce - powaga i lekkość z jaką mówił to mężczyzna była nawet nieco przerażająca. Jak on mógł od tak pozwolić, aby jego najlepsza przyjaciółka odeszła?
- W takim razie... - biorąc głęboki oddech skierowała się do sypialni.
- Dobranoc Rose - odprowadzał zielonooką wzrokiem.
- Dobranoc Dan - zamknęła za sobą delikatnie drzwi.





Czy mi się wydaje, czy własnie stuknęło mi 3000 wyświetleń?
Ahh... taki piękny prezent na urodziny.
Dziękuję wam wszystkim z całego serca *^*
Rozdział, obrzygana Rose i pijany Dan wam się spodobały?
Co do rozdziału... Kilka dni temu nasunęła mi się
strasznie głupie jego podsumowanie, a mianowicie:
"Jak się bawić, to się bawić
Drzwi wyjebać, okno wstawić
Dana upić, Rose udupić..."
Wiem, jestem głupia, ale postarajcie się na to przymknąć oko.
Mam nadzieję, że rozdział się spodobał
i zapraszam serdecznie do komentowania ;)