Let's be optimists - Rozdział 18. (+ zlecenie)

W dzisiejszym rozdziale zagościły postacie z mojego ulubionego ff - Wilczej Dziewczyny.
Gorąco ją wam polecam i mam nadzieję, że rozdział się wam spodoba.
Życzę miłej lektury ;)



Słońce już zaszło za piękną panoramą Meksyku, a w tle jedyne co było słychać, to ostrą wymianę zdań przyjaciół opuszczających komisariat:
- Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? - zbulwersowany brunet nie mógł przeboleć, że dziewczyna, którą uważał za najlepszą przyjaciółkę zataiła przed nim tak istotną informację.
- Ile razy mam jeszcze powtarzać? - Czy to ma jakiekolwiek znaczenie, skąd pochodzę? - zielonooka najwidoczniej nie widziała większego sensu w zachowaniu chłopaka, bo przecież nie ważne jakiego jest obywatelstwa, to nadal byłaby tą samą osobą. Byłaby tą samą Rose.
- Tak, ma! - warknął wokalista.
- Doprawdy? Niby jakie? - wyjątkowo opanowana swoją postawą jeszcze bardziej irytowała niebieskookiego. Z powodu braku odpowiedzi wydał z siebie tylko niezadowolony pomruk.
- To może przynajmniej mi powiesz, jak masz naprawdę na imię? - oskarżył szatynkę o kłamstwo, bo przecież skoro skłamała w kwestii swojej narodowości, to na pewno okłamała go w jeszcze kilku innych aspektach.
- Żartujesz?! - miała nadzieję, że się przesłyszała. - Chyba nie sugerujesz, że kiedykolwiek  Cię okłamałam - jak on mógł posądzać ją o coś takiego? Złość coraz bardziej wzbierała na sile, a brunet, aż się prosił o kolejny cios wymierzony w policzek.
- Zatajenie prawdy też jest pewną formą kłamstwa - wyjaśnił złośliwie, po czym dodał - Więc? Jak się nazywasz?
- Rozalia Anna Król - przedstawiła się ponownie, tym razem pełnym imieniem oraz nazwiskiem. - Miło mi - syknęła. - I jak się pewnie domyślasz - "Rose", jest zdrobnieniem od imienia "Rozalia", więc niestety, ale nie okłamałam Cię. Przykro mi - cedząc przez zęby usiłowała powstrzymać się od kolejnych komentarzy. - Dziwię się, że nie wypytujesz mnie o powód pobytu w Meksyku - spuściła już wzrok z przyjaciela i poprawiła pasek gitarowy na prawym  ramieniu.
- Nie pytam, bo i tak byś mi nie powiedziała... - zrezygnowany i już o wiele spokojniejszy odpowiedział.
- I prawidłowo - rzuciła idąc przed siebie.
- Zaczekaj Rose! - zza ich pleców odezwał się głos kobiety, która opierała się o budynek komisariatu czekając na szatynkę. Pochłonięci kłótnią nie zwrócili na nią uwagi, więc musiała dać o sobie znać. - Chciałam Ci podziękować za pomoc - kilkoma szybkimi krokami znalazła się tuż za zielonooką.
Dziewczyna odwróciła się niepewnie, ale na widok nowej znajomej od razu się uśmiechnęła. Stała przez nią delikatna blondynka, której urody mogła tylko pozazdrościć, lecz kilkanaście godzin temu nie powstrzymało jej od uratowania tejże damy z opresji.


Późną nocą, a raczej bardzo wczesnym rankiem ulice Meksyku nie były już takie przyjazne, jak za dnia. Szwendały się po nich bezpańskie psy, dachowce przewracały śmietniki, i mimo iż kolorowe światła tworzyły ciepłą, przyjemną atmosferę, to w ciemnych uliczkach niekiedy działy się rzeczy, których nie powinno ujrzeć światło dzienne.
- Mógłbyś mnie łaskawie puścić? - syknęła blondynka.
- A gdzie się panience tak śpieszy? - z obrzydliwym uśmiechem na twarzy odezwał się jeden z tubylców.
- Niech panienka jeszcze chwile z nami porozmawia. Przecież nie zrobimy Ci nic złego - dodał ciemnooki trzymając dziewczynę za przedramię.
- Nie mam ochoty z wami rozmawiać i proszę mnie puścić - próbowała wyszarpać się z uścisku mężczyzny, ale na nic się zdały jej wysiłki, gdy pochwycił jej drugą rękę. Gdy jeden z nich ją unieruchomił, drugi przesunął delikatnie dłonią po jej twarzy.
- Trochę się zabawimy - wyszeptał jej do ucha, a do oczu dziewczyny napłynęły łzy, gdy tylko zaczął rozpinać jej płaszcz i całować po szyi. Szarpała się zaciskając coraz mocniej zęby, dotyk ust tego mężczyzny napawał ją niewyobrażalnym obrzydzeniem. Krzyczała w niebogłosy, ale to wszystko zdawało się na nic... Dziewczyna porzuciła już wszelkie nadzieję, gdy nagle:
- Przepraszam, że przeszkadzam - z ciemności wyłoniła się kobieca sylwetka. - Ale ta Pani chyba nie jest zainteresowana rozmową z takimi obdartusami, jak wy- stwierdziła szatynka ciągnąc za sobą metalowy pręt, który znalazła po drodze.
- A ty, to niby kto? - syknął jeden ze zboczeńców.
- Twój najgorszy koszmar - złowieszczy uśmiech dziewczyny mówił sam za siebie - za chwilę zacznie się rzeź. Dla obu mężczyzn fakt, iż dziewczyna miała broń na pewno nie był pocieszający, ale blondynka na jej widok poczuła ogromną ulgę.
Prawdopodobnie, gdyby dwójka zboczeńców nie doceniła Rose z powodu tego, iż jest po prostu cherlawą siedemnastolatką, to prawdopodobnie byli by jeszcze przytomni. Niestety niektórzy ludzie to ignoranci, a takich trzeba tępić. Dlatego też zielonooka zrobiła co trzeba i szybko pozbyła się obu, dzięki czemu na tym świecie mamy już o dwóch debili mniej. Niestety tylko przez 15 minut...
- Wow...  - przestraszona blondynka po tym co zobaczyła zaczęła się zastanawiać, czy ma powoli się wycofywać, czy może usiekać ile sił w nogach. Nie pierwszy raz widzi dziewczynę, która powaliła bez skrupułów przywaliła dwóm mężczyzną w tył głowy z metalowego pręta...
- Mam to uznać, jako podziękowania? Jeśli tak, to nie ma sprawy - Rose odwróciła się do trzęsącej się jeszcze ze strachu poszkodowanej. - My dziewczyny musimy się trzymać razem, co nie? - uśmiechnęła się szeroko i przyjaźnie, a kwestia, którą właśnie wypowiedziała brzmiała, jakby zachęcała ją do dołączenia do ruchu feministycznego... "Chodź do nas. Mamy ciastka i absolutny brak zboczeńców w ciemnych uliczkach. Chodź do nas. Będzie fajnie." Blondynce najwidoczniej w żaden sposób to nie przeszkadzało i momentalnie odwiodło ją od absurdalnego pomysłu podjęcia ucieczki.
Po chwili mężczyźni zaczęli się wybudzać, a sygnał policyjnego radiowozu dobiegł już do uszu dziewczyn.
- A Ci oczywiście, jak zwykle przybywają na czas - syknęła sarkastycznie stojąc nad leżącymi u jej stóp idiotami. Nie minęło 5 minut, a siedemnastolatkę wraz z napastnikami skuto w kajdany, wsadzono w radiowóz i odwieziono na komisariat, gdzie szatynka musiała czekać kilkanaście godzin w towarzystwie jakże przyjemnego komisarza na przyjazd Dana. Blondynkę również odwieziona na komisariat, aby złożyła zeznania, po czym puścili ją wolno.
Mam dziwne przeczucie, że cała czwórka będzie wspominała tę noc jeszcze przez długi, długi czas.


- Alice?! - mężczyzna słysząc znajomy głos odwrócił się, a na widok blondynki jego oczy wyszczerzyły się chyba, jak nigdy dotąd.
- Danny? - dziewczyna również się zdziwiła, na widok wokalisty.
- Danny? Serio..? - szatynka skrzywiła się na dźwięk tak zdrobnionego imienia niebieskookiego. Nie przepadała za zdrobnieniami, ale to już było tak przesłodzone, że aż ją niemiło zemdliło.
- Co ty tu robisz? - blondynka nadal patrzyła z niedowierzaniem na Smitha.
- Wezwali mnie na komisariat. Musiałem odebrać Rose - ignorując całkowicie przyjaciółkę skupił całą uwagę na dziewczynie stojącej przed nim.
- Ohh... - twarz Alice nieco posmutniała. - A więc jesteś jego dziewczyną? - chociaż ona nadal zauważała istnienie szatynki. - Jestem Alice, miło mi - wymuszając uśmiech podała jej rękę. Nie miały kiedy się sobie przedstawić, więc chyba teraz była na to najwyższa pora.
- Co? Ona moja dziewczyną? Nigdy w życiu... - brunet zaczął wypierać się przyjaciółki, a nawet się od niej odsuną, jakby miała go za chwilę poparzyć.
- Rose - ignorując zbędną i bolesną uwagę wokalisty zielonooka pochwyciła dłoń blondynki uważnie się jej przyglądając.
- Może chciałabyś gdzieś wyskoczy? Na jakąś kawę, czy coś... - i kto by pomyślał, że mężczyzna, który jeszcze niecałe 5 minut temu awanturował się z siedemnastolatką o to, że nie powiedziała mu łaskawie skąd pochodzi, teraz może traktować ją jak powietrze.
- W trójkę? - zapytała niepewnie Alice.
- Nie, idźcie sami - wtrąciła się nastolatka. - Miło mi było poznać i życzę miłej zabawy - wymusiła ostatni uśmiech na pożegnanie i odeszła mając nadzieję, że już nigdy więcej nie będzie musiała oglądać twarzy Smitha.
- To jak? Idziemy? - wokalista westchnął z lekką ulgą, a jego kąciki ust uniosły się w zachęcającym uśmiechu.

Siedząc w niewielkiej, przytulnej kawiarni, w której wnętrzu królowały odcienie beżu i małe, bijące ciepłym światłem lampki, byli kochankowie spędzali miło czas na wspominaniu dawnych, pięknych chwil spędzonych razem. Oboje tęsknili do czasów, kiedy w środku nocy przyjeżdżali do Last Bliss Diner odizolowując się od Londyńskiego chaosu. Kawiarnia, w której teraz się znajdowali była w pewnym aspekcie podobna do ich ulubionej. Tutaj też panował błogi spokój, a pozycje w menu, choć tak różniące się od tamtych były bardzo zachęcające. Ich zerwana więź powoli plotła się na nowo, ale czas upływał szybciej, niż by tego sobie życzyli.
Stojąc przy wyjściu Dan pomógł dziewczynie założyć szary płaszcz, po czym wyszli z niechętnie budynku. Na zewnątrz było nieprzyjemnie zimno, chłodny wiatr podrażniał delikatne policzki blondynki, która naciągnęła czerwony szal na nos.
- Więc... czym się teraz zajmujesz? - zapytał przerywając niezręczną ciszę.
- Podróżuję, zbieram nowe doświadczenia, spełniam marzenia, wiesz... ŻYJĘ - szalik tłumił każdy dźwięk wydobywający się z jej ust, ale brunetowi ani trochę to nie przeszkadzało w zrozumieniu jej.
- Spełniasz marzenia? Czyli piszesz książkę - skwitował z uśmiechem na twarzy.
- Już drugą - unosząc kącik ust spojrzała na Smitha. - Idziemy łeb w łeb Danny - Bastille było w trakcie nagrywania swojej drugiej płyty, więc to stwierdzenie, było jak najbardziej poprawne. - Oczywiście nie mam jeszcze tak szerokiego grona fanów, jak ty, ale jestem dobrej myśli - optymistyczne podejście Alice było totalnym przeciwieństwem pesymistycznego podejścia Dana na początku jego kariery.
- No proszę - powiedział lekko zdziwiony, ale pełen uznania. - A o czym jest pierwsza? - dopytywał się zaciekawiony.
- Przeczytasz, to się dowiesz - odpowiedziała zadziornie.
- Nic się nie zmieniłaś - po delikatnym uśmiechu wokalisty można było stwierdzić, że na pewno nie było to na niekorzyść blondynki.
- Za to tobie ubyło trochę włosów "Panie Dziwna Fryzuro" - zaśmiała się pod nosem, bo jeszcze kilka lat temu czupryna bruneta żyła własnym życiem, a teraz była idealnie wystylizowana i utrzymana w kontrolowanym nieładzie, który tylko dodawał mu uroku, co zapewne potwierdziłaby nie jedna fanka Bastille.
Wolnym krokiem zbliżali się do umówionego miejsca, w którym Alice miała czekać na Georga. Zadzwoniła do niego zaraz po nieprzyjemnym incydencie, z którego na szczęście wyszła obronną ręką.
- Alice... - zaczął niepewnie. - Masz kogoś?
- Może mam, a może nie - wzruszyła obojętnie ramionami. - Dlaczego pytasz? - wbiła pytające spojrzenia w muzyka.
- Wiesz... - mężczyzna starał się zebrać wszystkie myśli, tak aby w jak najkrótszym czasie skleić z nich w miarę spójną wypowiedź. - Ja chciałbym...
- Dobra, nawet nie zaczynaj - przerwała mu blondynka podstawiając niebieskookiemu niemal przed nos otwartą dłoń, jakby chciała powiedzieć: "Mów do ręki". - Wiem co chcesz powiedzieć i moja odpowiedź brzmi - nie -  powiedziała stanowczym głosem, ale widząc smutniejący wyraz twarzy Smitha od razu dodała. - Przykro mi Danny, ale to co było już nie wróci, a ty doskonale o tym wiesz. Nie cofniemy czasu i nie zaczniemy wszystkiego od nowa. Nawet jeśli by to było możliwe, to ja i tak bym tego nie chciała... Chcę iść naprzód, patrzeć w przyszłość, nie oglądać się za siebie, czy rozdrapywać stare rany. To nie ma sensu... Oboje musimy wreszcie przestać myśleć o tym co było i zacząć wreszcie żyć dniem dzisiejszym...
- Oddychaj - przerwał jej śmiejąc się delikatnie pod nosem. Dziewczyna najwidoczniej jeszcze nie wyleczyła się ze słowotoków, które tak przeklinała.
- W każdym razie... - wzięła głęboki oddech. - Ja miłości nie szukam, a na Ciebie ona już czeka. Znaczy... jeśli nie uraziło ją to, jak potraktowałeś ją kilka godzin temu, to możliwe, że jeszcze czeka - stwierdziła przypominając sobie, jak bardzo Rose stała się obojętna dla muzyka w chwili, gdy zobaczył ją.
- Co masz na myśli? - unosząc pytająco brew nie miał pojęcia o co może chodzić blondynce.
- Po prostu otwórz oczy - uniosła kącik ust w lekko zadziornym uśmiechu i ucałowała go w policzek na pożegnanie, gdy tylko rozbrzmiał za nimi dźwięk klaksonu. - Przekaż jej podziękowania i do zobaczenia - rzuciła i pobiegła w stronę zniecierpliwionego Georga siedzącego w samochodzie.
- Do zobaczenia... mam nadzieję. - powiedział odprowadzając dziewczynę wzrokiem, po czym gdy tylko zniknęli mu z pola widzenia wyciągnął telefon i szybko wybrał numer do Kyla, który wraz z pozostałymi członkami zespołu powinien już znajdować się w Meksyku. Oni również martwili się o małą Rose, więc wyjechali chwilę później od Dana. A fakt, iż woleli przestrzegać przepisów sprawił, że dotarli tu o kilka godzin później. - Kyle? Mam dla was dobre wieści - dzisiaj ja stawiam.



Zlecenia dla Alice gotowe! Tylko proszę... nie bijcie!
Ja wiem, że ten rozdział nie jest najwyższych lotów,
a za rozdzielenie Alice i Dana pewnie mi się oberwie,
no ale... PRZEPRASZAM ;-;
Może nie powinnam tego pisać...
Cóż.. mimo wszystko mam nadzieję,
że wam się spodobał, a nawet jeśli nie,
to zostawcie jakiś komentarz...
hejty też chętnie poczytam xD