Let's be optimists - Rozdział 28.

Grupa przyjaciół wyszła na miasto już kilka dobrych chwil temu. W pokoju hotelowym panowała niezręczna cisza. Dan umierał na kanapie, dręczony kacem, a Rose nie potrafiąc znaleźć dla siebie miejsca, cały czas chodziła po pokoju wzdłuż i wszerz.
- Możesz chodzić ciszej? - poprosił wokalista, tłumiąc głos w poduszce. Szatynka miała już to do siebie, że chodząc tupała piętami o ziemię trochę głośniej, niż powinna. Przez to jej krok zawsze wydawał się być wulgarny, czy tez dynamiczny.
- Wybacz... - przygryzła wargę, przyłapując się po raz kolejny na swoim mało kobiecym kroku. - Nie potrafię znaleźć dla siebie zajęcia - westchnęła, opadając bezradnie na oparcie kanapy.
- Chodź tu - brunet leniwie usiadł i poklepał miejsce obok siebie. - Ja ci znajdę zajęcie. - Szatynka bez większego zastanowienia, przeskoczyła nad oparciem i usadowiła się na wygodnej kapanie.
- Jakie? - w siedzie skrzyżnym, wpatrywała się zielonymi oczkami wyczekująco w przyjaciela.
- Sen - szybko przysunął do siebie nastolatkę i owijając ramiona wokół jej talii położył się wraz z szatynką.
- To żadne zajęcie... - stwierdziła wywracając oczami.
- Nie odpowiada Ci rola poduszki? - wymamrotał z nosem w jej włosach.
- A chcesz poduszkę, która kuje? - odwróciła się twarzą do mężczyzny.
- A podobno gryziesz - uniósł kącik ust przypominając dziewczynie ich pierwsze spotkanie.
- Zagrajmy w pytania - rzuciła, szybko się podnosząc. Nie mogła sobie pozwolić na zmniejszenie dystansu, zanim zdąży go wypytać o wiarygodność dzisiejszego telefonu.
- Że co? - zmarszczył brwi i usiadł prosto, wpatrując się w przyjaciółkę.
- Zawsze mówiłeś, że chcesz mnie lepiej poznać - teraz masz na to szansę. - Odpowiem na każde zadane pytanie - zadeklarowała przeczesując włosy palcami, aby zebrać je i związać w kucyk.
Minuty mijały, a pytań przybywało. Tego wieczoru żadne z nich nie miało skrupułów i wypytywało dosłownie o wszystko. Zaczynając od spraw rodzinnych, przez całą przeszłość, a na najbardziej wstydliwych i kompromitujących wspomnieniach kończąc.
- Więc to należy do Davida? - wskazał palcem na ciemnoszarą część garderoby dziewczyny.
- Zgadza się - uniosła kącik ust, opatulając się o kilka rozmiarów za dużym swetrem.
- Mogę wiedzieć, dlaczego jesteś tak do niego przywiązana? - uniósł pytająco brew wiedząc, że i tak zielonooka jest zobowiązana odpowiedzieć.
- Pachnie, jak on - odparła podsuwając nogi tak blisko torsu, że mogła oprzeć brodę na kolanach.
- Po trzech latach? - zdziwił się wokalista. - Już dawno powinien przesiąknąć twoim zapachem... - słusznie zauważył.
- Powiedzmy, że wyrobiłam sobie zwyczaj corocznego kupowania tych samych perfum, które lata temu dostawał ode mnie na urodziny... - nasuwając golf na nos, przyznała się tego wieczoru do kolejnej, wstydliwej rzeczy.
- To się powinno leczyć... - stwierdził nieco zniesmaczony.
- Wyleczę się z Davida, gdy tylko ty wyleczysz się z Alice - wzruszyła obojętnie ramionami.
- Przecież nie mam bzika na jej punkcie! - jęknął oburzony.
- Yhm - sarkazm mówił sam za siebie. Jeszcze nie tak dawno, brunet stracił głowę dla ślicznej blondynki zapominając o całym świecie, łącznie z Rose. Kto, jak kto, ale zielonooka należała do jednych z najbardziej pamiętnych i zawistnych istot stąpających po tej planecie, więc nie zapomni, jak wokalista zignorował jej istnienie, gdy tylko na horyzoncie pojawiała się jego dawna miłość.
- Niech Ci będzie - burknął, krzyżując ręce na piersi niczym małe obrażone dziecko, gdy ktoś mu czegoś zabronił. Brakowało tylko wymownego tupnięcia nogą i pięciolatek, jak się patrzy. - Twoja kolej.
- Jak rozumiesz frazę: "kochać kogoś tak bardzo, że aż boli"? - po trzech godzinach gry, wszystkie względnie normalne pytania zostały doszczętnie wyczerpane, więc przyszedł czas na te bardziej filozoficzne, zmuszające do głębszego namysłu.
- Moim zdaniem mówi o najgorszym uczuciu na świecie, czyli miłości bez wzajemności - odpowiedział po krótkim namyśle. - Wiesz, kochasz kogoś, a ta osoba nie czuje tego samego do ciebie, ale mimo wszystko, nie chce abyś znikał z jej życia... Wtedy pojawia się problem, bo osoba darząca drugą uczuciem nie potrafi odmówić, ale jej bliskość, czy nawet obecność sprawia niewyobrażalny ból, bo jesteś świadom tego, że twój cały świat jest pochłaniany wzrokiem przez innych mężczyzn, a ty nie możesz jej nawet dotknąć... - z odchyloną głową wpatrywał się w sufit.
- Mówisz, jakbyś coś o tym wiedział - Rose ty sadystko... Nie ładnie się tak pastwić nad nieszczęśliwie zakochanym mężczyzną. On Ci mówi co do ciebie czuje, a ty tylko stwierdzasz, że chyba "coś o tym wie"?!
- Możliwe - skrzywił się, nieco widząc jeden z sadystycznych uśmieszków nastolatki.
- Możliwe? Żądam konkretnej odpowiedzi - najwidoczniej świetnie się przy tym bawiła...
- Wybacz, ale teraz moja kolej - syknął świadom zaistniałej sytuacji. - Jeśli mogłabyś wybrać, to w jaki sposób chciałabyś umrzeć?
- Z miłości - napotykając pytające spojrzenie Smitha od razu starała się znaleźć sprostowanie. - Nie wiem, jak to inaczej określić, i jak mogłaby ona dokładniej wyglądać, ale jestem pewna, że umierając w taki sposób odeszłabym jako osoba szczęśliwa - ok, może i nie było to najsensowniejsze wyjaśnienie, ale zawsze "jakieś".
- Nie rozumiem... - marszcząc brwi, niebieskooki próbował wszystko jakoś poukładać sobie w głowie, jednak bezskutecznie.
- Nie musisz - odparła wzruszając obojętnie ramionami. - Teraz moja kolej - dodała sklejając już w głowie najbardziej wyczekiwane pytanie tego wieczoru. - Masz dziewczynę?
- Słucham? - zdezorientowany wokalista zmarszczył brwi myśląc, że źle dosłyszał.
- Czy masz dziewczynę? - powtórzyła szatynka tym razem bardziej donośnym głosem, przygotowana na najgorsze.
- Skąd Ci to przyszło do głowy? - jęknął zdziwiony.
- To ja tu zadaję pytania - przypomniała nieco poirytowana.
- Oczywiście, że nie mam - jak tak można kłamać w żywe oczy?
- Więc kim jest "El", z którą miałam tą przyjemność, czy też nieprzyjemność przeprowadzić dziś rano konwersację telefoniczną? - niestety każde kłamstwo ma krótkie nogi.
- Co? - jęknął ponownie, jakby nie miał o niczym pojęcia. Dopiero po chwili jego wyraz twarzy z oburzonej, przeistoczył się w zdziwioną, a zaraz potem przepraszającą. - Rose, to nie tak, jak myślisz.
- A jak? Chcesz mi powiedzieć, że dziewczyna, która znajduje się na twojej liście kontaktów jest Ci zupełnie obca? A może to ona łże, mówiąc, że jest twoją dziewczyną? - nadal spokojny ton, bezlitośnie atakował niebieskookiego żądając wyjaśnień.
- Nie.. nie jest mi obca, ale też nie jest moją dziewczyną - tłumaczenia zapowiadały się ciekawie, chociaż siedemnastolatka nie chciała wierzyć w żadne wypowiadane przez przyjaciela słowo.
- Więc kim? - dopytywała.
- Znajomą... - najwidoczniej ta sytuacja nie była najwygodniejsza dla wokalisty.
- Jaśniej - zażądała Król słysząc zawahanie w głosie Dana.
- Dziewczyną do łóżka, zadowolona? - jęknął wyrzucając nareszcie to, czego nie pochwaliłby prawdopodobnie nikt.
- Powiedzmy, że wstępnie tak. Wyjaśnij mi dlaczego uważa się za twoją dziewczynę - w Rose obudził się detektyw od siedmiu boleści...
- Bo jestem z nią w otwartym związku... - odparł znów skrępowany zaistniałą sytuacją.
- Czyli w Londynie korzystasz z jej "usług", a wyjeżdżając w trasę idziesz sobie do łóżka z pierwszą lepszą, ze świadomością, że ona czeka na ciebie kilkaset kilometrów dalej? - trochę kolokwialne stwierdzenie, ale jednak jak najbardziej trafne.
- Nie zabraniałem jej spotykać się z innymi, więc nie wiń mnie - marna próba obrony, została natychmiastowo zagrodzona kolejnym zgryźliwym komentarzem.
- Jesteście siebie warci. Ty - skończony idiota, a ona pozbawiona jakiegokolwiek rozumu, aby móc zwrócić na to uwagę - kto, jak kto, ale ta pozbawiona serca siedemnastolatka potrafiła ranić słowami lepiej, niż ktokolwiek inny. - Nie wiem tylko, dlaczego starałeś się to ukryć przede mną - chwilową ciszę przerwało głębokie westchnienie sztynki.
- To chyba oczywiste, że nie chciałem, abyś wiedziała o czymś takim zwłaszcza, że od razu po powrocie chciałem to zakończyć - mężczyzna przeczesał bezradnie pozostałości po burzy rozczochranych wiecznie włosów.
- Dlaczego, skoro taki "wariant" związku był dla ciebie wygodny? - spojrzała na bruneta, opierającego łokcie na kolanach.
- Widocznie nareszcie pojawił się ku temu powód - stwierdził, przestając chować twarz w dłoniach.
- Jaki? - nieświadoma możliwej odpowiedzi dopytywała.
- Kocham Cię Rose - wyznał patrząc jej prosto w oczy, a ona oniemiała.
- Nie - zaprotestowała wstając z kanapy. - Mówiłam Ci, że masz tego nie mówić - chodząc w kółko po pokoju wplątywała palce we włosy mając nadzieję, że w jakiś sposób pomoże jej się to uspokoić.
- Podaj mi choć jeden powód dlaczego miałbym tego nie robić - niebieskooki również wstał.
- Po prostu nie możesz. Ty nie możesz mnie kochać, i ja nie mogę kochać ciebie - napieranie Dana wcale nie pomagało w jakikolwiek sposób zebrać jej myśli.
- Dlaczego? - niestety brunet nie ustępował... - Rose, odpowiedz!
- Bo nie chce Cię stracić! - ale czy trzeba od razu krzyczeć... Ta dwójka zdawała się nie umieć rozmawiać ze sobą normalnie, gdy tylko wchodzili na temat relacji między nimi. - Straciłam Davida, rodziców... całą rodzinę! Wszystkich których kochałam! Ty nie wiesz, jak to jest stracić wszystko co jest dla ciebie ważne...
- Wiem - przerwał jej spokojnym, ale przesiąkniętym bólem głosem. - Za każdym razem, gdy znikałaś bez słowa... czułem, że tracę wszystko, że tracę osobę, która nadaje sens mojemu życiu, osobę, dla której budziłem się co rano i stawiałem czoła szarej rzeczywistości, wiedząc, że gdy tylko zajdzie słońce ona będzie czekała na mnie za kulisami i pozwoli mi zasnąć w swoich objęciach - z lekkim uśmiechem na ustach położył rękę na karku. Nie wierzył w to co mówił, nie wierzył, że potrafił być bardziej szczery z nią, niż sam ze sobą.
- Dan, proszę... nie... - mimo iż w jej oczach nie było łez, to jej serce płakało, krzycząc z bólu, a głos się łamał.
- Wiem, że się boisz - wolnym krokiem zbliżał się do szatynki - ale obiecuję Ci, że Cię nie zostawię. Będę zawsze przy tobie i nie pozwolę, aby ktokolwiek Cię zranił. Nie zniknę. Obiecuję - jego szorstkie dłonie delikatnie gładziły jej ramiona, a ciepły głos obiecywał niemal niemożliwe. - Zrobię wszystko, abyś mi uwierzyła - wokalista był świadomy, iż zielonooka mogła mieć nie małe wątpliwości, co do jego wierności z powodu wiecznie kręcących się wokół niego fanek i pokus wszelakiej postaci.
- Wszystko? - podniosła wzrok, aby upewnić się, czy aby na pewno jest pewien swoich słów.
- Wszystko - oddechy zwolniły, a serca zaczęły bić w jednostajnym rytmie, ich oczy się spotkały, a odległość między nimi malała wprost proporcjonalnie do opadających powoli powiek.
- Wróciliśmy! - w drzwiach stanął najwyraźniej wyleczony z kaca kociarz.
- Chyba przyszliśmy nie w porę... - stwierdziła Vi, widząc parę przyjaciół stojącą na środku salonu z minami, jakby ktoś im najwidoczniej w czymś przeszkodził.

- Dan, śpisz? - cicho uchylając drzwi do sypialni wokalisty, zielonooka postanowiła go odwiedzić w środku nocy.
- Co? Rose? Co ty tu robisz? - przecierał zaspane oczy i podparł się na łokciach.
- Mówiłeś, że zrobisz wszytko, abym Ci uwierzyła... - zaczęła nieśmiało zamykając za sobą cicho drzwi.
- Tak, i co w związku z tym? - leniwie siadając, przeczesał palcami rozczochraną czuprynę.
- Mam do ciebie prośbę... - oznajmiła siadając przed nim na łóżku.





Długi, porządny, szybko napisany, normalny rozdział!
Jak mam się podoba gra w pytania?
Czy nie uważacie, że niektóre kwestie Dana są trochę przesłodzone?
Czy i tym razem będziecie chciały zabić Kyla za jego boskie wyczucie czasu?
W każdym razie... mam nadzieję, że rozdział się podobał
i zapraszam do komentowania ^^