Let's be optimists - Rozdział 25.

"Za jakie grzechy?" - to pytanie bez przerwy zadawała sobie nastolatka, przyglądająca się swoim dorosłym przyjaciołom, o mentalności pięciolatków. No okej... może i Woody hamował się przy swojej małżonce, a Will był już na poziomie dziewięciolatka, ale to nie oznacza, że trio lubujących się w napojach wysokoprocentowych, skończonych idiotów nie wyrabiało normy krajowej spożywanego rocznie alkoholu. Co więcej - zawyżali ten wynik
- Różyczko kochana! - odezwał się nie do końca trzeźwy głos brodacza, ponownie zachęcającego do przyłączenia się do "zabawy".
- A może mi zaśpiewasz? - do lewego ramienia szatynki przykleiła się jej najlepsza przyjaciółka.
- Skąd ten pomysł? - skrzywiła się siedemnastolatka, lekko się odsuwając.
- Z tego co pamiętam, to ty zawsze rozkręcałaś imprezy - tajemniczy uśmiech niebieskookiej, od razu zwrócił uwagę pozostałych. To prawda, Rose zawsze potrafiła rozbudzić nawet najbardziej ospałe towarzystwo w rodzinnym mieście Vi.
- Nie jesteśmy w Krakowie, a chłopcy raczej nie mogą się poszczycić znajomością języka polskiego - zauważyła zgryźliwie upijając łyk schłodzonej do granic możliwości, wody. Bąbelki gazu podrażniając jej suche gardło pozostawiały po sobie niemiły słonawy smak, jednak dla tej dziewczyny wszystko było lepsze od krystalicznej, siejącej zamęt w głowie, goryczy alkoholu.
- Co z tego? I tak wszyscy są pijani i nie będą jutro nic pamiętać - jęknęła dziewiętnastolatka. - Za to mi sprawisz tym ogromną przyjemność - zapewniła przeciągając samogłoskę "o".
- Muszę? - zadając to pytanie zielonooka miała nadzieję usłyszeć przeczącą odpowiedź, jednak błagalny wzrok szczeniaka rozwiał wszelkie wątpliwości. - Ostatni raz... - syknęła powoli wstając z miejsca, a uradowana niebieskooka, aż podskoczyła z podekscytowania klaszcząc w dłonie niczym Brenda Song w serialu "Nie ma to jak hotel".
Biorąc głęboki oddech, siedemnastolatka stawiała pierwsze kroki wchodząc kolejno na krzesło i stół. Rozejrzała się dookoła, gdzie już jej wszyscy przyjaciele wlepili w nią zaciekawione spojrzenia. Jedynie Dan przyglądał się przedstawieniu marszcząc brwi, wertując w głowie fragmenty imprezy, które jeszcze był w stanie odtworzyć na tyle, na ile pozwalał mu na to przytłumiony przez alkohol rozum. Nie przypominał sobie, aby szatynka coś piła, ale jeśli Vi dosypała jej czegoś do wody i nareszcie zaczęło to przynosić zamierzone efekty, to nie miał nic przeciwko.
- It's show time - uśmiechnęła się tajemniczo niebieskooka, przeszywając nastolatkę wyczekującym spojrzeniem.
Zaczęło się...

Gdzież ten, co go czekam tak, 
Że mi tchu aż w piersiach brak.
Gdzież ten, co obieca mi
Miłość do ostatnich dni.

Gdzie ten, który powie mi,
Że do końca swoich dni,
Że do ostatniego tchu
Będę całym życiem mu.

Tańcząc, jak rodzona słowianka przewróciła kilka szklanek, ale to najwidoczniej nie przeszkodziło widowni w klaskaniu i śpiewaniu, a przynajmniej próbowaniu razem z nią. Nie spuszczając wzroku z przyjaciółki Vi tłumaczyła tekst rozbawionym towarzyszom.

Pragnę tak jak polny mak
Co mu pól w wazonie brak.
Nie chcę więcej makiem być
Chcę nareszcie zacząć żyć.

Gdzie ten który powie Ci 
Że do końca twoich dni,
Że do ostatniego tchu
Będziesz całym życiem mu.

Za każdym kolejnym refrenem, chłopcy coraz lepiej radzili sobie z chórkami. Kto by się spodziewał, że tak stara Polska piosenka, poderwie zmęczonych życiem londyńczyków do tańca? Chociaż po spożyciu dużej ilości alkoholu wszystko było możliwe...
- Jak to gdzie? - jęknęła niebieskooka, gdy tylko piosenka się skończyła, a pozostali przestali tańczyć, skakać i się wygłupiać. Palce wskazujące wszystkich zebranych upojonych alkoholem momentalnie stworzyły aureolę wokół niewinnie uśmiechniętego Smitha. Zupełnie, jakby przyjaciele chcieli dać jej w jak najprostszy sposób do zrozumienia, że jej Romeo jest właśnie tutaj, jednak ona jedynie wywróciła oczami i zeszła ze swojej sceny.
Tak, ta banda pijaczyn zdecydowanie zawyżała ten wynik...

UWAGA:
Akapit ten został napisany przez moją Żonę (z racji iż ja nie potrafię i moim hobby zdecydowanie nie jest pisanie scen łóżkowych) i zawiera elementy +18, więc jeśli nie jesteś wielbicielem tego typu scen, radzę go ominąć i przejść do dalszej części rozdziału.

Gdy tylko impreza schylała się powoli ku końcowi Kyle wziął Vi w ramiona i zaniósł do sypialni, gdzie od razu przeszedł do rzeczy. Przyciągając niebieskooką coraz bliżej siebie zaczął namiętnie całować dziewczynę po szyi. W jednym momencie brunetka poczuła przyjemne dreszcze, gdy brodacz lekko ugryzł ją w kark i zaczął ssać dany punkt. Dziewiętnastolatka wplotła ręce we włosy klawiszowca, podczas gdy ten właśnie pozbył się jej sukienki i zaczął pozbywać się jej seksownej bielizny. Mężczyzna oderwał się na chwilę od szyi niebieskookiej, by ta mogła ściągnąć mu koszule a potem resztę niepotrzebnych ubrań. Kładąc się na łóżku, dziewczyna zaczęła cicho jęczeć, gdy ten ściskał jej piersi ciągle ją całując. Puszczając jedną z nich zaczął zmysłowo zsuwać rękę coraz niżej, lekko gilgocząc przy tym Vi. Po krótkiej chwili gwiazdor zaczął wsuwać palce w waginę dziewczyny, szukając odpowiedniego punktu, sprawdzał czy jest gotowa na "wejście". Gdy tylko nastolatka zaczęła jęczeć z rozkoszy, przygryzając sobie wargę, by uciszyć swoje pragnienie, brązowooki wiedział, że jest gotowa. Sam zresztą, nie mógł już się powstrzymać, sądząc po stanie jego członka. Jednak będąc dżentelmenem spytał najpierw na głos :
- Pozwolisz? - na co w odpowiedzi dostał tylko kiwnięcie i ciężki oddech dziewczyny, gdy zaczął robić swoje.
- Achhh - Vi podniosła ręce, obejmując bruneta, przyciągała go jeszcze bliżej siebie, po czym obniżyła biodra, by mógł wejść dalej. Gdy poczuła lekkie uderzenie wbiła mężczyźnie paznokcie w plecy, a ten zwiększył tempo. Pochylając się nad nią i stymulując dodatkowo jej orgazm, ssał pierś dziewiętnastolatki, gdy pchnięcia stawały sie coraz mocniejsze. Dziewczyna nie mogła już powstrzymać pożądania, więc przewróciła brodacza na plecy, siadając na jego kroczu. Lekko zdyszana, spojrzała mu w oczy po czym zaczęła poruszać się w górę, w dół, jak najszybciej, całując i dotykając ciało mężczyzny. Tym razem i on musi zaznać trochę przyjemności, prawda? Mężczyzna zaczął wydawać lekkie pomruki rozkoszy co nastolatka skomentowała w myślach jako "Kompletny z niego kociarz", dodatkowo uśmiechając się złowieszczo pod nosem, gdy pieszcząc jego brzuch poczuła jak przechodzą go dreszcze. Zaczęła jeszcze szybciej, opadać na jego kroczę, a gdy poczuła że jej "inne ściany" się zacieśniają, Kyle również miał swoją chwilę chwały. Zmęczona nastolatka, padła wymęczona koło bruneta, wplątując swoje nogi w jego, przytuliła się do klawiszowca i ucałowała w policzek.
Po dłuższej chwili ciemnooki wyniósł się z sypialni, a Vi wskoczyła szybko pod prysznic, po czym pootwierała wszystkie okna i zmieniła pościel. Pokój należał również do Rose, a raczej mało prawdopodobne, że nastolatka prześpi się na kanapie w salonie, gdzie jeszcze wszyscy się bawili, po za tym to miejsce było zarezerwowane dla chłopców niemogących dojść do własnych apartamentów.


Nad ranem salon wypełniał się donośnym chrapaniem trzech członków zespołu: Dan i Will zasnęli na kanapach, a Kyle w nocy stoczył się z fotela pod stół, gdzie leżał aż do teraz. Jedynie Woody pod nadzorem swojej małżonki dotarł do właściwego pokoju, lecz czy koniec końców wylądował w łóżku - nie wiadomo. W sypialni spały dziewczyny, a jedną z nich z błogiego i długo wyczekiwanego snu, wyrwał rozchodzący się po całym apartamencie dźwięk dzwonka.
Zaspana Rose wstała przecierając leniwie oczy. Irytująca melodia dochodziła z salonu i najwyraźniej nie obudziła nikogo oprócz niej. Nie znała tego dziwnego dzwonka, więc trochę czasu zajęło jej zidentyfikowanie winowajcy i znalezienie źródła frustracji. Okazał się nim być telefon Dana, który dzwonił w tylnej kieszeni jego spodni. Dziewczyna wyjęła ostrożnie wydające irytujące odgłosy i wibracje urządzenie.
- Dan, telefon - szturchała chrapiącego przyjaciela, który w odpowiedzi wydawał tylko niezadowolone pomruki i odwrócił się do niej plecami. Melodia nie ustawała, a dzwoniącej osobie najwidoczniej cholernie zależało na tym, aby dodzwonić się do wiecznie zabieganego wokalisty. Przygryzając wargę zielonooka zastanawiała się, czy powinna, i czy może odebrać. Wznosząc oczy do nieba nacisnęła zieloną słuchawkę i wzięła głęboki oddech. - Przepraszam bardzo, ale Dan Smith nie może w tej chwili podejść do telefonu. Mam coś przekazać? - zapytała pewnym głosem.
- Halo? Dan? - w słuchawce odezwał się zdesperowany, kobiecy głos. - Dan?
- Daniel nie może teraz rozmawiać. Mam coś przekazać? - powtórzyła się nastolatka.
- Kim ty jesteś i dlaczego odbierasz telefon mojego chłopaka?! - oburzony ton najwyraźniej nie wskazywał na to, aby rozmówczyni była zadowolona z faktu, iż usłyszała po drugiej stronie głos dziewczyny.
- Jestem jego przyjaciółką - odparła automatycznie, po czym zmarszczyła brwi uświadamiając sobie to, co przed chwilą usłyszała. - Zaraz, zaraz... chłopaka?
- TAK, Dan to mój chłopak, a ty szmato lepiej trzymaj się od niego z daleka! - po kilku krzykach połączenie zostało zakończone, a oniemiała Rose odsunęła słuchawkę od ucha, powtarzając cały czas w myślach - "Chłopaka?!"


Trzask obijających się o siebie naczyń, wyrwał z pięknej krainy snów trzech muzyków. Siedemnastolatka po rozmowie z niezadowoloną dziewczyną wokalisty, nie potrafiła ułożyć się do snu, więc postanowiła zacząć porządki po wczorajszej imprezie. Zacznijmy więc od kuchni połączonej z jadalnią, w której odbyło się to całe zamieszanie...
- Głowa mi pęka - brodacz najwidoczniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że gdy tylko wstanie z podłogi, to już nie głowa będzie jego największym zmartwieniem, a katowany całą noc kręgosłup.
- Różyczko kochanie, czy mogłabyś zmywać trochę ciszej? - poprosił grzecznie Will, tłumiąc swój zmęczony głos w poduszce.
- A moglibyście pomóc mi sprzątać? - poirytowana wyładowywała całą swoją frustracje na niewinnych naczyniach.
- Czego ty od nas wymagasz? - jęknął Dan, obracając się na drugi bok.
- Abyście ruszyli wreszcie swoje gwiazdorskie tyłki - syknęła odwracając się do przyjaciół.
- Ani mi się śni - mruknął kociarz.
- Szkoda - rzuciła, upuszczając "przypadkowo" talerz, który jeszcze przed chwilą trzymała w ręku. Naczynie w zetknięciu z kuchennymi płytkami roztrzaskało się z hukiem, potęgując nieznośny ból głowy męczący skacowanych mężczyzn. W całym pokoju rozległy się jęki cierpiących męczenników - Ups - sztuczna niewinność w głosie i na twarzy zielonookiej, jeszcze bardziej rozwścieczyła brodacza.
- Kobieto! - warknął ciemnooki łapiąc się za pulsująca czaszkę.
- Dzień doberek! - blondynka wparowała do apartamentu obładowana torbami. - Co powiecie na wspólny obiad? - zapytała radosnym głosem nadal trzymając siatki pełne jedzenia i napoi w szklanych butelkach.
- Tylko nie to... - zrezygnowany klawiszowiec, już pożegnał ostatnie nadzieje na lepsze jutro.
- Coś się stało? - ciemnooka powiodła wzrokiem po całym pomieszczeniu, zatrzymując się na Rose.
- Kac Morderca - syknęła nastolatka.
- Rozumiem - na twarz stylistki wstąpił tajemniczy uśmiech, i gdy tylko jej spojrzenie spotkało błagalne oczy Kyla, zrzuciła z siebie torby nie dbając o to, czy napoje się potłuką. - Ups - trzask obijającego się szkła przyniósł ze sobą kolejną falę jęków i kolejne ataki migreny.
- Błagam, zlitujcie się - basista zasłonił uszy poduszką, która tłumiła każdy dźwięk łącznie z jego głosem.
- Co tu się dzieje? - na pół przytomna, ubrana w różową koszulę nocną Vi, wyszła z sypialni mrużąc zaspane oczy. Wystarczyło jedno wymienione spojrzenie z dziewczynami, aby na jej zmęczonej twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech - Ups - zamknęła za sobą drzwi z hukiem, opierając się o nie.
Te trzy niecodziennie urodziwe panny z pewnością nie były anielicami... to były istne diablice.
- Za jakie grzechy? - jęknął zrezygnowany kociarz.




Kolejny rozdział za nami~
Jak podobała się scena +18 napisana przez moją Żonę?
Piszcie w komentarzach co o niej myślicie
i czy chcielibyście widywać je częściej.
Co prawda ja nie jestem ich fanką, ani za dobra w pisaniu takowych,
ale moja Żona pewnie z chęci jeszcze napisze jakiegoś pornola xD
Ogólną opinią za całą resztę rozdziału również bym nie pogardziła...
Chętnie poczytany z Ness co o nich sądzicie 
i mam nadzieję, że się spodobało ;)