Let's be optimists - Rozdział 22.

Podejrzliwy wzrok nastolatki prześwietlił członków zespołu, niczym rentgen wykrywając ich każde, nawet najmniejsze kłamstewko i pozostawiając na plecach nieprzyjemne ciarki.
- To który się najpierw tłumaczy? - zapytała krzyżując ręce na piersiach, będąc pewną, że oboje coś ukrywają.
- Dlaczego sądzisz, że mamy z czego się tłumaczyć? - Kyle próbował jakoś uratować skórę, i swoją, i przyjaciela, lecz nawet jego własny nieszczerzy, wymuszony uśmiech go zdradził.
- Więc? - westchnęła widząc nieudany występ brodacza.
- Będziesz bardzo zła? - zapytał niepewnie wokalista.
- Zależy - wzruszyła ramionami.
- Od czego? - dopytywał się ciemnooki.
- Od tego, jak nisko będziecie się kłaniać błagając o wybaczenie - syknęła rzucając mu poirytowane spojrzenie. - Tak więc? - ponaglała bruneta.
- Tak więc... - zaczął chwytając się za kark, jakby miało mu to pomóc w zebraniu myśli. - Można powiedzieć, że zakład był po części ustawiony - wymamrotał.
- Słucham? - zmarszczyła brwi wpatrując się w niebieskookiego.
- Chciałem żebyś mu wybaczyła i już do nas wróciła... - wyjaśnił brodacz z miną zbitego szczeniaka z nadzieją, że zmiękczy to skute lodem serce siedemnastolatki
- I co w związku z tym? - niestety na nią to nie działało. Zignorowała przyjaciela obok i zwróciła się do Dana.
- Powiedzmy, że podsunął mi pomysł z zakładem... - uniósł wzrok znad podłogi i spojrzał szatynce niepewnie w oczy. - Ale ja miałem tylko się założyć i ustalić warunki. On zajął się resztą - uniósł obie ręce w obronnym geście zapominając o męskiej solidarności.
- Zdrajca - syknął kociarz, po czym czując na sobie spojrzenie zielonookiej był zmuszony wyjaśnić wszystko do końca. - Miał się z tobą założyć o to, że będzie pamiętał wszystko z ubiegłej nocy... Nagrodą miało być życzenie, które powinien wykorzystać na prośbę o wybaczenie wcześniejszych i przyszłych występków, ale oczywiście ktoś tu jest na tyle głupi, że wszystko zepsuł - wymamrotał niezadowolony. - Dla pewności, że wygra zakład w chwili, gdy miałem iść do sypialni zadzwoniłem z jego telefonu na swój i podsłuchiwałem całą waszą rozmowę w pokoju obok... - dodał oddalając się powoli od dziewczyny, która w każdej chwili mogła wybuchnąć wysadzając przy tym wszystko co znajduje się w zasięgu dwóch metrów. Jednak ku dziwieniu obu mężczyzn Rose wydawała się być nadzwyczaj spokojna. Marszcząc brwi i przygryzając policzki od wewnątrz próbowała poukładać sobie w głowie zdobyte informacje.
- Sam na to wpadłeś? - wlepiła w klawiszowca przeszywające spojrzenie.
- Tak..? - odparł niepewnie przeciągając samogłoskę "a". Ale gdzie wybuchy? Gdzie wszechobecne zniszczenie i ofiary śmiertelne? Czyżby cisza przed burzą?
- Nie posądzałabym Cię o coś tak wyszukanego - stwierdziła z aprobatą.
- Ejj... - jęknął urażony, a Dan jedynie zaśmiał się pod nosem.
- Co nie zmienia faktu, że w takim wypadku zakład jest unieważniony - dodała wzruszając bezradnie ramionami.
- Nie do końca - wtrącił niebieskooki. - Kyle podsłuchiwał naszą rozmowę, lecz nie miał okazji mi jeszcze przekazać czegokolwiek - wyjaśnił z triumfalnie uniesionym kącikiem ust.
- Chcesz mi powiedzieć, że zdołałeś cokolwiek zapamiętać będąc w stanie "nieważkości"? - uniosła wątpliwie brew.
- Jeszcze kilka minut temu sama w to wierzyłaś - zauważył.
- Czyli jestem uniewinniony? - brodacz wtrącił się cichym i niepewnym głosikiem.
- Oczywiście, że nie! Oboje jesteście winni! Co wyście sobie myśleli, że możecie mnie tak bezkarnie okłamywać?! - ot i wulkan Rose wybuchł.
- Przepraszam, ok? - jęknął Kyle zasłaniając się rękoma. - Tylko nie bij!
Tymczasem Dan z dłońmi w kieszeniach zaczął się powoli zbliżać do siedemnastolatki.
- Niestety słowo się rzekło skarbie - uniósł jej delikatnie podbródek, aby skupić na sobie jej uwagę. Uwodzicielki gest niestety nie wywołał zamierzonego efektu, którym zapewne było sprawienie, iż dziewczyna momentalnie się w nim zakocha i rzuci na niego, ewentualnie najpierw zaprowadzi do sypialni. Rose jedynie parsknęła i szybko wyswobodziła się z uroku bruneta.
- Więc? Gdzie macie zamiar mnie zabrać? - przecedziła przez zęby przyjmując karę za przegrany zakład.
- American Music Awards - oznajmił wracając na swoje miejsce. - Gala jest jutro, więc powinniśmy się powoli zbierać.
- Przykro mi bardzo, ale szczerze wątpię, abym do jutra zdołała zdobyć jakąś kreację na ten jakże wyjątkowy wieczór - odpowiedziała z jakże teatralnym żalem w głosie.
- O to się nie musisz martwić - uśmiechnął się tajemniczo napotykając tylko pytające spojrzenie szatynki. - Tym się zajmie nasza stylistka.



Los Angeles było miastem pękającym w szwach od drogich butików, czy jubilerów. Wszystkie ekspedientki wpatrywały się w nową twarz dziewczyny przechodzącej w drzwiach. Zazwyczaj ten sklep odwiedzały znane osobowości, a nie siedemnastolatki w zabłoconych glanach. Widok skromnej nastolatki byłby zaskakujący, gdyby nie jej towarzysze - członkowie zespołu Bastille i ich stylistka. To od razu tłumaczyło, co taka sierotka robi w takim sklepie.
- Więc w co ją ubieramy? - zapytał Dan rozglądając się po sklepie.
- Ja ją ubieram, a wy mi stąd znikacie - oznajmiła ciemnooka blondynka. - Nie będziecie mi tu krępować tego aniołka - była mniej więcej w wieku członków zespołu, więc Rose była dla niej dzieckiem, co więcej jej niewinne, duże, zielone oczy zmiękczały już nie jedno serce.
- Aniołek? Toż to diabeł wcielony... - skrzywił się Kyle.
- Wilk w owczej skórze - dodał najstarszy.
- Już wystarczy - jęknęła stylistka. - Wynocha mi stąd i stawić się pod drzwiami za sześć godzin - ponaglała.
- Sześć godzin? - zdziwił się Woody. - Myślałem, że wybierzesz już gotową sukienkę, a nie będziesz szyć nową...
- Zaraz zadzwonię do Stacy i zapytam, czy ma trochę czasu, to od razu ją uczeszemy. Może nawet zdążymy ściągnąć tu Juliet, aby podmalowała jej oczka - wyjaśniła z uśmiechem pełnym zapału do pracy. - A teraz proszę mi stąd wyjść - odwracając Kyla i Chrisa popchnęła ich w kierunku drzwi. Dan jedynie zerknął niepewnie przez ramię. - Nie martw się. Jest w dobrych rękach - oznajmiła z wiarygodnym uśmiechem na twarzy, co tylko utwierdziło wokalistę w przekonaniu, iż mają skarb, a nie stylistkę.
Gdy tylko chłopcy zniknęli za zamkniętymi drzwiami blondynka odwróciła się do nieco speszonej siedemnastolatki.
- Dostarczono zamówienie? - zapytała szybko znajomej stojącej za ladą.
- Wszystko czego sobie zażyczyłaś - ekspedientka wskazała na osobną część sklepu, która znajdywała się za kotarą. - Całe zaplecze jest do twojej dyspozycji.
- Jesteś wielka - uśmiechnęła się szeroko. - Zabieramy się do pracy - oznajmiła radosnym tonem odwracając się do nastolatki i klaszcząc w dłonie.
Owinięta w brązowy szal Rose usiadła niepewnie na sofie obserwując, jak ciemnooka wertuje wszystkie wieszaki w poszukiwaniu odpowiednich dla szatynki kreacji. Co jakiś czas spoglądała na nią badając jej proporcję i postawę ciała. Musiała zadbać o to, aby zatuszować jej wszystkie wady i unaocznić zalety, które nastolatka również lubiła zakrywać pod luźnymi swetrami.
- Mogłabyś to zdjąć? - wskazała palcem na gruby, biały sweter szatynki. Odwijając szal potargała sobie włosy, a zdejmując górna część garderoby doprowadziła je do jeszcze większego nieładu. Na widok jej zakłopotania blondynka lekko się uśmiechnęła. - Obróć się powoli - poprosiła bacznie obserwując sylwetkę dziewczyny. - Nie rozumiem dlaczego się tak chowasz pod tymi grubymi ubraniami. Przecież masz świetne młode ciało, więc powinnaś je pokazywać - stwierdziła przesuwając kolejne wieszaki. Po kilku chwilach rozległ się triumfalny okrzyk - Mam! - uradowana ciemnooka przydreptała do obejmująca się własnymi rękoma Rose. - W tej na pewno będziesz wyglądać świetnie - podekscytowana przymierzała do swojego ciała białą suknię, aby ukazać ją siedemnastolatce w całej okazałości. - Co myślisz? Śliczna, nie? - wpatrywała się z nadzieją w szatynkę, lecz ona na widok kreacji lekko się skrzywiła.  - Marsz do przymierzalni - widząc wyraz twarzy zielonookiej wcisnęła jej sukienkę i pchnęła ku kabinom.
Po chwili Rose wyszła już przebrana niepewnym krokiem kierując się do lustra. Była przekonana, że nie do twarzy jej w sukienkach, a już tym bardziej w pięknych, wieczorowych sukniach. Stając przed zwierciadłem powoli podnosiła wzrok. Ku jej zdziwieniu kreacja wcale nie była tak bardzo "widowiskowa". Żadnych cekinów, dekoltów, rozcięć, czy tiulowych wstawek. Była prosta i skromna.
- Dan uprzedzał mnie, że nie lubisz odsłaniać ud i świecić dekoltem. Uprzedzał także przed możliwymi bliznami na lewej ręce, ale nic tu nie widzę, więc chyba nie masz nic przeciwko odsłoniętym ramiona, prawda? - blondynka powoli uzasadniała swój wybór uśmiechając się co jakiś czas do oniemiałej nastolatki. - Co prawda kolor odkrywa twój wiek, ale długość nam to powinna zrekompensować, po za tym w towarzystwie czterech ubranych na czarno mężczyzn będziesz miłym jasnym akcentem. Nie możemy Ci pozwolić, abyś schowała się w ich cieniu. To twój debiut, więc musisz być widoczna, ale nie pozwolę Ci tam wyjść pół nagiej... Prześwitujące firanki zostawmy Rihannie i wulgarnym gwiazdą jej pokroju.
- Jaką szkołę Pani ukończyła - zapytała zielonooka zastanawiając się skąd kobieta posiada taki zasób wiedzy na temat mody.
- Mów mi Joe - upomniała ją ciemnooka z promiennym uśmiechem. - Ukończyłam wyższe studia psychologiczne kochanie - jej delikatny i pobłażliwy ton sprawiał, że Rose czuła się przy niej swobodnie.
- Więc co Cię popchnęło w kierunku mody? - zmarszczyła brwi w zamyśleniu.
- Pasja - odparła. - Bo w stronę psychologii popchnęli mnie rodzice - wzruszyła bezradnie ramionami. - A jaką szkołę ty miałaś ukończyć?
- Matka chciała posłać mnie na weterynarię - szatynka westchnęła. - Za to ojciec, abym goniła za marzeniami.
- Kogo posłuchałaś? - zapytała poprawiając sukienkę z tyłu.
- Ojca - odparła wpatrując się we własne odbicie.
- Więc o czym marzysz? - dokonując kolejnych poprawek co jakiś czas zerkała w lustro spotykając tam spojrzenie nastolatki.
- Zawsze chciałam móc dzielić się swoimi emocjami, przeżyciami  z innymi... - odpowiedziała po chwili namysłu. - Nie ważne, czy to przez muzykę, taniec, czy cokolwiek innego. W każdej z tych form można przekazać to, co ma się do powiedzenia. Dlatego też błądzę po świecie i szukam ludzi, którzy mnie wysłuchają - dodała.
- Kto by pomyślał, że osoba w tak młodym wieku może mieć tak piękne marzenie? - zadała pytanie retoryczne, aby wyszczególnić oczywiste. - To właśnie dzięki takim osobo, jak ty ten świat jeszcze nie pogrążył się w egoizmie i nieustannej pogoni za pieniędzmi - uśmiechnęła się i stając przed nią pogładziła dłonią po policzku. Gdy tylko nastolatka odwzajemniła uśmiech sprawdziła dokładnie, czy suknia dobrze leży i zmierzyła ją badawczym wzrokiem. - Jednak chłopcy z Bohoboco wiedzą co dobre - stwierdziła.
- Nie wiedziałam, że znasz polskich projektantów - zdziwiła się lekko zielonooka.
- Kochana ja znam projektantów z całego świata -odparła. - Po za tym specjalnie zamówiłam suknie najlepszych polskich projektantów. Musisz reprezentować swój kraj na czerwonym dywanie - puściła do niej oczko, co od razu wywołało uśmiech na twarzy Rose.


Sześć godzin minęło szybciej, niż ktokolwiek by się tego spodziewał. Chłopcy z zespołu już czekali przy samochodach na najbardziej wyczekiwaną nastolatkę. Ciekawość ich zżerała, a każdy z nich już snuł domysły na temat jej kreacji. Woody był przekonany, że Joe wybierze jej coś skromnego i dziewczęcego, np. sukienkę z koła. Wyobraźnia Willa już tworzyła obraz Rose w pięknej, lśniącej sukni wieczorowej ciągnącej się po ziemi. Natomiast Kylowi jej kreacja była obojętna. Ważne żeby miała kocie uszy. Wtedy może z nią ruszać na podbój wszechświata i okolic. Jedynie Dan opierał się o srebrne Audi z wzrokiem wlepionym w ziemię. Nie miał pojęcia co przygotowała dla niej Joe i jak zajęła się nią Stacy wraz z Juliet. Obawiał się najgorszego, czyli rozebranej do połowy, wulgarnie umalowanej, typowej gwiazdy Hollywood.
A budynku wybiegła podekscytowana blondynka, której widok od razu postawił wszystkich na nogi, jednak, gdy po jej wyjściu nie pojawiła się Rose, całe napięcie uleciało wraz z głębokim westchnieniem zebranych mężczyzn.
- No dzięki -skrzywiła się ciemnooka z powodu ich reakcji na jej widok.
- Gdzie Rose? - Will już powoli tracił cierpliwość.
- Już idzie - odparła stylistka ustawiając się obok nich, aby też móc podziwiać wielkie wejście wyczekiwanej siedemnastolatki. Upłynęła dosłownie minuta, a drzwi budynku otworzyły się na oścież, a stojąca w nich zielonooka własnie brała głęboki oddech. Piękna w swej prostocie zachwyciła wszystkich zebranych. Po raz pierwszy widzieli ją w czymś innym, niż spodnie...
Suknia leżała na niej doskonale, a delikatnie muśnięte białym cieniem ruchome powieki  i ozdobione idealna kreską oczy dodawały jej kobiecości. Brązowe włosy opadały jej na prawe ramię, a przedziałek miała nieco przesunięty w lewą stronę. Z tego wszystkiego aż kociarzowi opadła szczęka, którą Joe z triumfalnym uśmieszkiem zamknęła. Unosząc ostrożnie sukienkę, tak aby jej nie podeptać dziewczyna zeszła z kilku schodków prowadzących do butiku. Dan od razu do niej podszedł i jak przystało na dżentelmena podał pomocną dłoń, którą szatynka delikatnie uchwyciła.
- Mogłabyś? - wokalista uniósł pytająco brew wskazując na jej stopy. Po niej mógł się wszystkiego spodziewać, więc wolał się upewnić.
- Nie myśl sobie, że pożegnałam się w nimi na dobre - uniosła sukienkę, tak aby pokazać przyjacielowi swoje obuwie. Miejsce zabłoconych, ciężkich butów zajęły białe szpilki. - Tylko ten jeden raz - dodała.
- A ja się zastanawiałem dlaczego tak dziwnie chodzisz... - wtrącił się brodacz chcąc trochę podokuczać dziewczynie. Nie widzieli się sześć godzin... musiał to nadrobić! Jednak Joe momentalnie nagrodziła jego komentarz kuksańcem w bok.
- Czegoś się spodziewał po piętnastominutowej próbie? - syknęła. Dziewczyna jeszcze nigdy nie chodziła w butach na obcasie, więc to i tak był całkiem niezły efekt. - Nie jest tak źle - stwierdziła spoglądając na Rose z szerokim uśmiechem mając nadzieję, że doda jej tym otuchy. Z trudem namówiła ją na założenie tych butów, więc nie może jej teraz pozwolić, aby się rozmyśliła.
- Najgorzej nie jest, ale nie obiecuję, że nie połamię sobie nóg... albo obcasów - skrzywiła się nastolatka. - No chyba, że mi na to nie pozwolisz - spojrzała na bruneta z lekkim uśmiechem.
- Pod warunkiem, że nie odstąpisz mnie na krok - uniósł kąciki ust i tym samym ozdobił swoja twarz delikatnymi zmarszczkami. - Pozwolisz? - zapytaj podsuwając prawe ramię, aby mogła ułożyć na nim rękę, z czym z resztą długo nie zwlekała.


Członkowie zespołu kąpali się w świetle reflektorów, tylko Dan wysiadał jeszcze ze srebrnego Audi. Stojąc tak chwilę czekali na ich towarzyszkę, która miała się zjawić zaraz po wokaliście. Gdy tylko czarny Mercedes znalazł się na swoim miejscu Will otworzył drzwi, a niebieskooki podał nastolatce rękę, aby pomóc jej wysiąść z samochodu. Ku zdziwieniu wszystkich zebranych nikt jej nie uchwycił.
- Chyba nie dam rady... - siedemnastolatka nadal siedziała na swoim miejscu głęboko oddychając. Ten cały chaos, który rozgrywał się po za bezpiecznym wnętrzem Mercedesa ją przerażał. Ni potrafiła stawić mu czoła.
- Nie bój się. Będę cały czas przy tobie - zapewniał ją Smith. - Chyba już czas, abym i ja pokazał Ci swój świat - dodał z uśmiechem na ustach. Czyżby kolejne deja vu? Spojrzała na bruneta unosząc kąciki ust i uchwyciła jego dłoń wysiadając z samochodu.
W pierwszej chwili zasłoniła się delikatnie dłonią mrużąc oczy na widok oślepiających fleszy. Po krótkiej chwili zdążyła się przyzwyczaić i wraz z przyjaciółmi dołączyli do reszty zespołu. Ubrana w białą suknię nastolatka rzucała się w oczy wśród dojrzałych mężczyzn odzianych w czarne garnitury.
Pokonując kilkanaście metrów dotarli do zamierzonego miejsca, gdzie lampy błyskały jedna za drugą, a dziennikarze zadawali setki pytań na raz. Kto by się spodziewał, że wokół zespołu nominowanego do nagrody dla ulubionego artysty - rock alternatywny zgromadzi się więcej ludzi, niż wokół Katy Perry?  I to wszystko za sprawą jednej nowej twarzy...
- Rose, skąd pochodzisz?
- Od jak dawna znasz członków zespołu Bastille?
- Ile masz lat?
- Co skłoniło Cię do grania na ulicach?
- Planujesz karierę muzyczną?
Zdezorientowana szatynka nie wiedziała, na kogo spojrzeć, a pytań przybywało. Instynktownie chciała zrobić krok w tył, ale powstrzymała ją od tego ręka wokalisty, która owijała się własnie wokół jej talii.
- Spokojnie, ona nigdzie wam nie ucieknie, więc po kolei - zawołał Dan z lekkim uśmiechem na twarzy, po czym zaczął odpowiadać na niektóre z zadawanych pytań. Zgrabnie unikał tematu jej przeszłości, wieku, czy też pochodzenia. Zielonooka wpatrywała się oczarowana brunetem, który tak dobrze odnajdywał się w tym chaosie. Wydawał się być bardziej pewny siebie, niż zwykle nie tracąc przy tym samego siebie. Publika go uskrzydlała. Niebieskooki poczuł na sobie wzrok przyjaciółki i spojrzał na nią słodko się uśmiechając. Miał zamiar tylko odwzajemnić gest, ale wyglądało na to, że mimo woli utoną w jej zielonych oczach, przez co Kyle musiał dokończyć jego wypowiedź.
- Taa, Rose swego czasu działała na mnie, jak płachta na byka - zaśmiał się pod nosem wspominając czasy, w których spiskował przeciwko niej. - Ale teraz jest dla mnie, jak młodsza siostra, więc jeśli którykolwiek odważy się ją tknąć, to pamiętajcie, że mam numery do odpowiednich osób, które pomogą mi się zająć takimi delikwentami - uprzedził całkiem poważniejąc.
- Wiedziałem, że mój numer Ci się kiedyś przyda - wtrącił się Will z rękoma w kieszeni.
- Jeszcze tylko zadzwońcie po mnie i możemy iść na wojnę - skwitował perkusista.
- Nie wiedziałam, że mam takich walecznych rycerzy po swojej stronie - przerywając kontakt wzrokowy z wokalistą odezwała się po raz pierwszy od momentu wyjścia z samochodu.
- A jakich przystojnych - dodał brodacz, co rozbawiło całe towarzystwo.
- Jak długo jesteście razem? - zapytała jedna z dziennikarek oczekując odpowiedzi tym razem od Rose. Oczywiście miała na myśli szatynkę i Smitha, których już nie raz widziano razem, a fakt, iż praktycznie od pojawienia się na czerwonym dywanie mężczyzna nie odstępuje jej na krok i w tym momencie obejmuje w talii tylko to potwierdza.
- W zasadzie, to od nigdy - odpowiedziała otrzymując w zamian pytające spojrzenia wszystkich zebranych wokół zespołu. - Jesteśmy przyjaciółmi i jakoś nie potrafię sobie wyobrazić nas razem - wytłumaczyła.
- Dlatego dostałem kosza - dodał Smith wzruszając bezradnie ramionami, a członkowie Bastille z nastolatką na czele wlepili w niego zdziwione spojrzenia.
- To znaczy, że czujesz coś do Rose? - dopytywała dziennikarka.
"Proszę, tylko nie mów.."
- Tak. 
"CHOLERA!" - zaklęła w myślach szatynka.






OTO I JEST! PRAWDOPODOBNIE NAJDŁUŻSZY ROZDZIAŁ,
JAKI DO TEJ PORY NASKROBAŁAM!
Mam nadzieję, że nie przesadziłam i się wam spodobał...
Co myślicie o doskonałym planie Kyla?
Jak wam się podobała kreacja Rose i jej pierwsze wystąpienie?
Chcecie spotkać Joe w dalszych rozdziałach?
Czy Dan nie przesadził z tym wyznaniem w obecności dziennikarzy?
Piszcie w komentarzach ;)